Zweet

Ken je dat? Je begint fris en fruitig aan je dag met een vers shirt uit de kast. En dan, na enige tijd, je bent nog maar net onderweg, word je onaangenaam verrast door een vies zweetluchtje. Hè? Ben ik nu al door mijn deo heen gezakt? Als je het checkt, blijken het niet je oksels te zijn die stinken, maar je schoongewassen T-shirt. Damn.

Angstzweet ruikt anders dan normaal zweet en heeft de vervelende eigenschap om in je kleren te trekken op een manier die zich niet meer weg laat wassen. In droge toestand lijkt je kleding schoon, maar zodra je een beetje begint te zweten en de stof licht vochtig wordt, dan komt dat zweetluchtje vrij dat nog in je shirt verborgen bleek te zitten.

Het afgelopen half jaar hebben we behoorlijk wat benauwde uurtjes meegemaakt. Zittend in wachtkamers voorafgaand aan akelige procedures zoals biopsies, puncties en amputaties die op zichzelf al erg genoeg zijn, afgemixt met de hoogspanning van de erop volgende uitslagen. Neem daarbij het feit dat ik tijdens de bestralingsperiode de barbaarse instructie kreeg om af te zien van het gebruik van deodorant met alcohol en gelijktijdig startte met sporten, en kunt je misschien een voorstelling maken van de staat waarin mijn gehele garderobe inmiddels verkeerde. Ik zat ondertussen voortdurend in dat hinderlijke zweetluchtje terwijl ik toch echt fris gewassen en gedeodoreerd was.

Ik vind dat dus heel erg. Als in psychologisch enorm belastend. Ik voel me niet alleen fysiek onfris, maar mentaal ook meteen. Ik heb al twee keer eerder in mijn leven na een lastige tijd een volledige garderobe aan shirts en hemden om deze reden in de kliko gestort. Dat is een erg dure hobby, maar ik zag geen andere uitweg, omdat niets hielp. Boenen, weken, heet wassen totdat je fijne Vila hemdjes volledig uitgelubberd langs je lijf hangen, het mocht allemaal niet baten. De stankmoleculen bleken me telkens weer te slim af en here to stay. Terwijl de moeilijke periode allang achter me lag, werd ik door mijn neus steeds teruggeflitst naar de bijbehorende staat van zijn. Irritant!

Tegenwoordig hebben we Google. Ik ging op zoek. De oplossing blijkt akelig simpel. Zo eenvoudig dat je je afvraagt waarom je dat niet wist. Onderdeel van je algemene ontwikkeling. Tandenpoetsen doe je twee keer per dag, de wc maak je schoon met chloor en T-shirts die naar zweet blijven stinken behandel je met… azijn.

Dat had me bij eerdere gelegenheden een hoop geld en frustratie kunnen besparen. Dat deze kennis geen gemeengoed is, zou er goed te mee te maken kunnen hebben dat zweetlucht niet iets is waar mensen graag met elkaar over praten. Een onderwerp lichtelijk in de taboesfeer, waardoor de informatie erover niet zo vrijelijk gedeeld wordt. Ik heb er in de loop der jaren met diverse mensen over gesproken, ook met huisvrouwen met een ontzagwekkende staat van dienst. Niemand wist ooit de oplossing. Om tegenwicht te bieden aan dit onwenselijke maatschappelijk fenomeen van doodzwijgen van wat niet charmant is, spel ik het onderwerp op deze plek even uit .

Dus. Je pakt een emmer, vult deze met water en voegt hier ongeveer één derde fles witte azijn of schoonmaakazijn aan toe. Laat de aangetaste kledingstukken hier een nachtje in weken. Was ze vervolgens op de normale manier. Klaar. Uw kleding is weer okselfris. Echt. Ik vond het een mirakel. Helpt naar verluid ook bij textiel waar je kat op gepiest heeft. Als dat geen aanbeveling is…

Je schijnt de azijn ook  gewoon in een plantenspuit te kunnen doen dan de stinkende plekken er mee insprayen. Laten intrekken in de wasmand, wassen, klaar. Geen gedoe met emmers en weken, nog makkelijker. Probeer het eens uit, zou ik zeggen. Tenminste, als je wel eens last hebt angstzweet. Ik vraag me serieus af: zouden er mensen zijn die dat nooit hebben? De echte koele kikkers, de dappere dodo’s, de onverschrokken krijgers? Misschien. Ik behoor in elk geval zeker weten niet tot die groep. Maar dat geeft niet meer. Want ik ben nu verlicht. Ik heb Azijn.

Ik hier alleen.
Jij in Den Haag.
Zijn of Azijn.
Dat blijft de vraag.

Uit: Hamlet, door Lévi Weemoedt