‘Vind je het eigenlijk erg dat je vrouw over haar beha’s schrijft op internet?’ vraag ik aan Leon als we ’s avonds samen op de bank zitten. Hij denkt even na en gromt een beetje.
‘Nou… het is niet heel charmant,’ zegt hij voorzichtig.
‘Het is ook niet charmant om nog maar één borst te hebben,’ antwoord ik.
‘Maar als je het er niet over hebt, dan kun je nog net doen of het er allemaal niet is, snap je.’
Ik denk er even over na. Ik wil het er niet niet over hebben. Instinctief voel ik aan dat ik een hoop mensen een plezier kan doen door het er juist wél over te hebben. Als we het er met zijn allen niet over gaan zitten hebben, dan zitten we er met z’n allen alleen mee te klooien. Met z’n allen mooi zitten wezen en je ondertussen onzeker voelen over dingen die heel normaal zijn, alleen je denkt dat het aan jou ligt. In je eentje zoeken naar oplossingen die een ander óók al voor zichzelf heeft moeten bedenken. Charmant maar eenzaam zeg maar. Omdat het voor een ander ongemakkelijk en confronterend is dat ik mijn borst moet missen en daar hinder van ondervind. Omdat we in onze afgetimmerde maatschappij, waarin we steeds weer met z’n allen in het gladde spoor van het najagen van perfectie glijden, liever een gelikt plaatje zien dan het gerommel, geworstel en het gehannes.
Maar ik snap het ook wel: Leon is mijn man en wil graag iets van romantiek tussen ons overhouden. Nu blink ik daar toch al niet in uit, dus hij is wel al wat gewend na ruim 20 jaar met mij. En de rauwe survival die we er het afgelopen half jaar op hebben zitten, heeft het er nou niet bepaald beter op gemaakt. Gelukkig staat er voor volgende week een uitje met z’n tweetjes gepland. Volgens alle boekjes is het belangrijk dat je dat af en toe doet als setje, dus misschien dat dat alvast een beetje helpt.
In het begin las hij mijn stukjes eigenlijk nooit. ‘Dat weet ik toch allemaal al,’ zei hij dan. Misschien moeten we die praktijk maar weer in ere herstellen. Want inderdaad, het meeste weet hij al. En die andere dingen moet je als echtgenoot van Jo misschien wel helemaal niet willen weten.
Bugfixing life 
Lieve Jo, ik was in ieder geval heel blij dat je het erover had. Ik vind het stoer en knap en puur dat je het zo deelt met de wereld. Ik wist dit allemaal niet en wil het graag weten, want het hoort nu even bij jou en jouw staat van zijn. Dat het niet romantisch is, is absoluut waar. Als ik Leon was, zou ik wel jouw stukjes blijven lezen. Lijkt me belangrijk in zijn proces. Ga lekker iets leuks doen met Leon, want jullie betekenen nog veel meer voor elkaar dan alleen het herstellen van kanker.
En dan ga je met ons mee om je ‘looks’ weer een beetje op orde te krijgen. Bij deze dus, we zijn aan het uitzoeken waar we het beste met je heen kunnen. Persoonlijk, bij jou in de buurt, op maat en deskundig. Het herstel- en lingerieteam komt in actie! Binnenkort meer hierover….
LikeGeliked door 1 persoon
Jemig Joos, ik ben er even stil van. En nu ik er voor ben gaan zitten om er wat over te zeggen, ben ik nog steeds stil. En dat is opvallend, want ik stroom tegenwoordig over van de inzichten met de bijpassende woorden. Nu even niet dus.
Wat zijn jullie toch een uniek groepje ladies. ‘Niet van deze wereld’ is een zinnetje dat vaak in me opkomt. Jullie zijn de vriendinnen van mijn vriendin. Nu zo betrokken bij mij, maar ik zie dat al jaren steeds opnieuw gebeuren, bij elkaar maar ook bij mensen die aan de buitenkant van jullie cirkel zitten, zoals ik, snap je? Ik vraag me dan wel eens af hoe jullie dat doen. Ik ben zelf iemand die vaak het gevoel heeft dat ze het allemaal niet bij kan benen, de drukke wereld en alle mensen om me heen die iets nodig hebben. Ik voel me vaak helemaal niet in staat om zo actief met een ander mee te leven.
Interessant. Ik krijg iets geweldigs, maar ik moet oppassen dat ik het geschenk niet als een norm ga ervaren. En dat als ik niet aan die norm kan voldoen, het de vreugde van het ontvangen van het geschenk verpest. En, in het verlengde daarvan, redenerend vanuit mezelf: is het geschenk niet te belastend voor de gever? Moet ik me ongerust maken of bezwaard voelen?
Ik ben een kind van onze maatschappij. Dit zit allemaal vóór het onbevangene. En nu zet ik het even opzij en maak ruimte voor de vreugde en onbevangenheid:
Lieve Joos, Jan, Yell, Suus en Madje. Wat is het heerlijk om gesteund te worden, gezien, omarmd en erkend. Wat is het heerlijk dat het ene mens dat voor het andere wil en kan doen. En wat prachtig om de hechtheid van jullie vriendschap te zien. Jullie vriendschap die langzaam overvloeit naar mij en onze vriendschap wordt. Dank jullie wel. Het raakt me, emotioneert me. Maakt me blij. X
LikeLike
Fijn Jo, wentel je er maar in. Er is genoeg voor de cirkel en daarbuiten. En het hoeft/moet helemaal geen norm zijn. Het is er nu gewoon, voor jou. XXXX
LikeLike
Ik sluit me helemaal aan bij Joos en Suus. Dikke kus!
LikeLike