Zakken met die handel

Een nieuwe fase. Vorige week vrijdag ben ik weer bij de longarts geweest. Het beeld op de longfoto was eigenlijk gelijk aan de vorige keer. De witte plekken langs de buitenkant van de long zitten er nog. Waarschijnlijk, zegt de longarts, zijn dit littekens. Dat zie je wel vaker na bestraling op de borst. Ik hoef er geen last van te krijgen. Maar het zou ook nog ontsteking kunnen zijn. Toch gaan we afbouwen met de prednison. Daar ben ik blij om. Het gaat alleen een stuk langer duren dan ik in mijn hoofd had.

We gaan nu eerst drie weken 20 mg doen, en dan zakken met stapjes van 5 mg per 3 weken.  Dan ben ik over 15 weken op nul mg aangeland. Dat duurt dus nog even, de hele zomer… Maar mijn eerste daling van 10 mg is een flinke, bijna de helft eraf (eigenlijk precies een derde maar ‘bijna de helft’ klinkt zo lekker). Over zes weken moet ik weer terugkomen voor een longfoto en een longfunctietest. Die test gaan we doen omdat ik nog steeds kortademig ben, mijn hartslag zo idioot is en de long nog niet normaal voelt.

Afgelopen zondag ben ik dan gezakt naar 20 mg. Op dinsdagavond constateer ik dat mijn hartslag wat kalmeert.  Wat lekker is dat zeg. Het is zo lekker, ik zeg het nog een keer: wat is dat lekker zeg. Ik ben namelijk helemaal klaar met dat idiote gerace van mijn hoofdpomp. Bij de fysio ben ik met de cardio sinds een tijdje in een lagere inspanningszone gaan trainen, aangezien mijn hart volcontinu cardio doet. Ik kom binnen met een hartslag van 120, en vervolgens proberen we mijn lijf in overeenstemming te brengen met mijn hartslag, in plaats van mijn hart nog verder de gordijnen in te jagen. We zoeken dus de inspanning op die past bij de hartslag die mijn lichaam maakt door die achterlijke prednisolon. Tenminste, dat was de opzet van Sylvia (ik heb natuurlijk geen idee zelf) en dat werkt aardig. Ik eindig na de training nu met een hartslag van onder de honderd. Als ik dat zie op de monitor, word ik zo blij, dat hij meteen weer begint op te lopen. Het valt niet mee, kalm blijven.

Maar goed, nu ga ik goed merken dat mijn lijf een klein beetje kalmeert door de gedaalde dosering. En tot op heden geen tekenen van een opspelende longontsteking, dus ik zeg voorzichtig: so far, so good. Verder ben ik moe. Ik slaap weer ’s middags en als ik dat niet doe, haal ik de avond niet op een prettige manier. Omdat ik nu ook één keer per week naar mijn werk ga, heb ik de teugels weer flink aangetrokken. Strak in het gareel, uiterlijk om negen uur naar boven zodat ik om tien uur echt slaap, geen feesten en partijen, geen afspraken, er goed om denken dat ik mijn eiwitten en vitaminen binnenkrijg. Krachten opdoen en behouden, dat wil ik. Het terug zijn op kantoor is trouwens leuk, en ik merk dat mijn hoofd langzaam, heel langzaam, weer een beetje aan begint te gaan.