Long time, no see

Mijn laatste blogbericht was van 22 november. Dat is dus officieel meer dan twee maanden geleden. Hoewel dat blog-technisch lang is, voelt het als nog veel langer. Zoiets als een half jaar ofzo. Ik ben zo ontzettend bezig geweest op allerlei sporen, waarlangs ik probeer het heft in handen te krijgen in mijn 180 graden gedraaide leven. Of misschien is dat niet goed gezegd. Het is meer mijn leven dat eerst een aantal keren 360 graden getold is en dat, nu de duizeligheid wat afneemt, zoekt in welke richting we definitief (of in elk geval voorlopig) doorgaan.

De vorige post eindigde met de voorzichtig uitgesproken hoop dat ik misschien weer mee zou kunnen gaan doen. Op dat moment ging dat vooral over werk. Ik kan inmiddels melden dat de aarzelende hoop zich langzaamaan heeft getransformeerd tot een soort van vertrouwen, gebaseerd op positieve aanwijzingen die zich op gezette tijden blijven aandienen.

Er waren logeerpartijtjes in de kerstvakantie. Allemaal goed doorstaan. Ik reed op een avond in januari in mijn eentje door de gutsende regen naar Hoofddorp om daar getuige te zijn van een optreden van Singing Unlimited, het koor waar mijn twee lieve vriendinnen Marianne en Jooske in schitteren. En op de terugweg ben ik niet verongelukt! Sterker nog, ik was helemaal niet zo afgeragd toen ik thuiskwam om half twaalf. Nee hoor, ik was gewoon, best moe. Echt binnen de perken.

Ook in januari begon ik opnieuw met werken. Twee uur in de auto (buiten de spits, een uur heen en een uur terug) en twee uur achter mijn bureau. In een maand tijd heb ik dat kunnen uitbouwen tot twee keer drie uur plus twee keer reistijd. En mijn brains, waarvan ik echt gevreesd heb dat ze met de uitdrijving van de kankercellen mee door het putje gespoeld waren, blijken toch niet helemaal opgelost in de wazige onco-mist. De databank is weer toegankelijk, oh, wat is dat fijn jongens! Ik kan weer denken, zij het met wat kunst- en vliegwerk. Ik zie dat echt als een cadeautje.

Ik wist, voor ik dit meemaakte, helemaal niet dat dat denken en snappen iets was om nou zo blij mee te zijn. Ik vond het vanzelfsprekend. You don’t know what you’ve got untill it’s gone, je weet wel. En dat is dus waarin ik het cadeautje ervaar: ik ben iets kwijt geweest, maar heb het teruggekregen, waardoor ik het beter op waarde kan schatten. Dit cadeau is des te groter, omdat veel (ex-)kankerpatiënten te maken krijgen met onomkeerbare schade aan hun centraal zenuwstelsel, meestal als gevolg van de chemotherapie.

Tijdens de behandeling werd ik blij van rare dingen (het principe van: hoera, ik heb een bacterie). Maar in deze fase van het traject word ik blij van heel gewone dingen, wat ook weer opvallend is. Veel beleef ik veel intenser, het zien van lieve vrienden en goede oude bekenden, het samenzijn bij het inluiden van het nieuwe jaar, het er weer bij zijn op een verjaardag, mijn nichtjes en neefje die twee dagen bij ons bivakkeerden, de klasgenoten van Erik en hun ouders waarmee we een heel fijne avond hadden. Ik merk soms dat de mensen om mij heen op die geluksmomenten niet altijd helemaal doorzien wat ik beleef. Dat is niet erg, soms maakt dat het zelfs nog een beetje specialer. Ik zit stil achteruit en geniet van wat er is.

Al dit grote kleine geluk is niet bepaald komen aanwaaien. Hoewel de factor tijd een rol speelt, zijn er ook aanwijsbare acties die tot vooruitgang hebben geleid. Daar kom ik zeker nog op  terug, want dat is best de moeite waard om te delen. Maar te veel voor deze post. Wordt vervolgd.