Ronald en Joost

Kalm zoeven de banden over het asfalt. De route naar de oncofitness zit vol met Ronald-flitsen. Rechtsaf. Ronald zit op het rustbankje. Afremmen voor de wegversmalling. Ronald vertelt over zijn wezen-project in India. De rotonde. Ronald laat de handgrepen van de armfiets rustig rondgaan. Ronald en Joost die elkaar helpen bij het bankdrukken. Ronald die een praatje maakt tijdens de warming up.

Ronald is er niet vandaag. Hij is tijdens mijn vakantie overleden aan de gevolgen van uitgezaaid melanoom. Ik vind het erg, ja, duh. Zo’n fijne gast. Een vrouw en twee kindjes van vier jaar laat hij achter. Man, het is weird. Onwerkelijk. Het geluid van zijn stem. De manier van bewegen en praten. Weg. Ik ben er nog. Deze is voor jou Ronald.

Als ik de parkeerplaats op draai, zie ik de auto van Joost staan. Dat valt me op, want Joost traint tegenwoordig ’s avonds op de dinsdag. Overdag werkt hij namelijk weer. Joost is mij qua looptijd een paar maanden op voor. Zijn diagnose is van augustus 2016. De afgelopen anderhalf jaar hebben we samen opgetrokken in het proces richting herstel. Hij is een enorme sportman, dus mijn lijf gedraagt zich ietsiepietsie anders dan dat van hem. Hij een rusthartslag van 50, ik van rond de 90. Ach ja. Verschil moet er zijn toch.

Vandaag is best een bijzondere dag. Ik kom voor het eerst sporten als gewone sporter. Ik ben geen onco-klant meer. Het gaat goed, echt heel goed met mij. Ik word fitter en fitter. Heb tijdens mijn vakantie bijna elke week drie keer vier kilometer hardgelopen en een redelijk deel van de buitenboel geschilderd. Als ik dat zo opschrijf, vind ik dat behoorlijk onaards klinken. En daarnaast was er nog energie over voor uitgebreide logeerpartijtjes en wat sociale activiteiten.

‘Wat doe jíj op die fiets?’ grap ik als ik binnenkom en plaatsneem op het rustbankje. Sinds het beter gaat met hem, heb ik Joost niet meer op de fiets gezien. Die haat hij namelijk. Een korte knik van zijn hoofd leidt mijn blik naar zijn rechterarm, die behoorlijk ingetaped is. ‘Ben je geblesseerd?’ vraag ik. ‘Nee,’ zegt hij eenvoudig. ‘Het is weer terug. Het is een picc-lijn voor de chemo.’

Mijn adem stokt. Ik sla mijn hand voor mijn opengesperde mond. Enkele seconden, waarin het lijkt of de wereld even gestopt is met draaien, blijf ik min of meer bevroren in deze houding zitten. Dan begin ik te huilen. Sylvia komt aangesneld, zakt op haar hurken en pakt troostend mijn bovenarmen vast. Ik vloek. Ik vloek nog meer. Ik vloek nog meer. ‘Goed zo, vloek het er gewoon maar even uit,’ zegt Sylvia. ‘Oh wat vind ik dit erg,’ zeg ik. Ik was totaal of guard, had dit nooit verwacht, gek hè, want iedereen weet hoe tricky alvleesklierkanker is. Het ging zo goed. Onlangs is hij 100% hersteld gemeld op het werk, alles leek weer redelijk normaal te worden. ‘Hoe gaat het met Lisa?’ vraag ik. ‘Ups en downs,’ zegt Joost.

Hij zal niet meer beter worden, dat is nu de prognose. Heeft zijn hoop gevestigd op de niet aflatende ontwikkeling van de medische wetenschap, maar zegt dat hij ook realistisch moet blijven. Ik ben er nog. Ik mag nog door. En ik ga er alles, alles uithalen wat er voor mij in zit, zolang ik de kans krijg. Voor Joost. Voor Ronald. En voor mezelf. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.