Bugfixing life (2)

Tsja. Bugfixing life. Moet je dat willen? Een vermoeiende neiging van de mensen van deze tijd is het willen wegpoetsen van ongeveer alles en het streven naar perfectie. In het onderwijs en de jeugdzorg is in dat verband de term ‘curling-ouder’ uitgevonden. Dat zijn ouders die volcontinu bezig zijn met het gladpoetsen van het ijsbaantje van hun kroost. Zodat Jantje en Marietje elk hobbeltje op hun levensweg bespaard blijft. Waardoor Jantje en Marietje uiteindelijk natuurlijk juist snoeihard op hun bek gaan en jarenlang ontredderd op het ijs liggen te spartelen bij de eerste de beste verdwaalde zandkorrel op hun spiegelgladde track of life. Omdat ze nooit geleerd hebben hoe je eigenlijk op moet krabbelen op die kutschaatsjes. Shit hoort bij het leven en je kunt maar beter zorgen dat je zo snel mogelijk leert hoe je daarmee dealt.

Nu wil je natuurlijk dat Jantje en Marietje niet de hele mestbak in een keer over zich uitgestort krijgen. Want dan gaat het ook niet goed. Dan raken Jantje en Marietje de mestlucht van hun levensdagen niet meer kwijt en staan ze tot in de pruimentijd met tien-nul achter. Enig shit-management door ouders is dus gewenst.

Bij life bugfixing is de vraag: waar probeer je aan te sleutelen en wat laat je zitten? Omdat het de moeite niet waard of gewoon zinloos is of zelfs weer andere problemen veroorzaakt? Het oplossen van de ergste haperingen in het leven kan een hoop ellende schelen. Die wil je er toch wel graag uit hebben. Als het kan. En dat staat er dus nooit bij. Proefondervindelijk vaststellen wat werkt is de enige optie. Klote-God, als ik hem later spreek wil ik een hele goeie uitleg over het waarom van al die rookgordijnen. En als we het er toch over hebben: waarom krijgt de één een startbewijs mee voor het Thialf en een paar supersnelle Zandstra’s, en wordt de ander klunend op een paar botte shitschaatsen het bos in gestuurd?

Goed, ik dwaal af. Ik heb zelf helemaal geen klachten over mijn basispakket. Ik ben 46 jaar goed gezond geweest. Ik ben geboren bij lieve ouders in een huis dat van alle gemakken voorzien was. Ik heb nooit honger gehad en nooit geweld meegemaakt. Ik heb hersens genoeg om me goed te kunnen redden in de wereld, ben in staat om langdurige en waardevolle relaties te onderhouden. Hey, dat is allemaal niet verkeerd.

Wel zijn er in mijn leven wat lastige dingetjes zoals een niet op alle punten even goed ontwikkeld talent voor zelfzorg, gevoeligheid, zorgelijkheid, faalangst en depressie. Omdat ik geen kansen wil laten liggen, bugfix ik me doorgaans voor de zekerheid een ongeluk. De body bugfix was een makkelijke: niks doen was geen optie dus gaan met die banaan en we zien wel hoe het afloopt. In het kielzog ervan volgde een hele rij andere bugfixes: bugfixing mijn verstand, bugfixing mijn energie, bugfixing mijn stresshormonen, bugfixing mijn conditie, bugfixing mijn slaap, bugfixing mijn baan, bugfixing mijn relatie, bugfixing mijn gezin, bugfixing mijn financiën, bugfixing mijn huishouden. Haha, ik hoef me in elk geval niet te vervelen. Ja, en dankbaar mag ik zijn dat er een life te fixen valt. Want zo is het ook nog eens. Dat kan niet iedereen zeggen.