Bugfixing life

Meer dan een jaar geleden overleed Ronald. Joost is er nog. Ik zie hem niet meer bij de fysio. Het sporten is op dit moment voor hem niet te doen. Hij krijgt een experimentele immuuntherapie die een flinke wissel trekt op zijn gestel. En ik sport sinds augustus ook niet meer op de vaste dinsdag- en vrijdagochtend. Ik kan doordeweeks overdag niet meer, omdat ik tegenwoordig 36 uur werk. Bij een nieuwe werkgever. Niet meer in Amsterdam, maar om de hoek, in Alkmaar.

Het bloggen stopte vorig jaar toen ik begon met solliciteren. Dat had op meerdere manieren met elkaar te maken. Ik had al mijn energie nodig om een switch te kunnen maken. Ik vind het superleuk om te schrijven, maar het is ook intensief. Ik besloot mijn pijlen te richten op de prio’s. Verder in de plooi trekken en leuk werk vinden, dichter bij huis.

Deze combinatie van doelen beheerste een tijdlang een groot deel van het leven. Ik had mijn collega’s, op een enkeling na, niet verteld dat ik aan het solliciteren was. Het leek me voor niemand plezierig om met z’n allen af te moeten wachten tot ik het voor elkaar had. Uiteindelijk heeft het bijna een jaar geduurd voor ik gevonden had wat ik zocht. Dat is best lang als je zit te wachten totdat iemand nou eens eindelijk echt opgerot is.

Het was dus lastig om te bloggen, omdat ik over een belangrijk deel van mijn proces niet open kon zijn. Ook potentiële nieuwe werkgevers wilde ik er niet per ongeluk mee afschrikken. Mijn blog is niet anoniem en je weet nooit hoe het balletje rolt, zeker als je in de buurt solliciteert. Werkgevers zijn over het algemeen niet speciaal dol op mensen met processen. Werkgevers houden van opgeruimde types. En geef ze eens ongelijk.

Mijn proces leidde een paar keer tot komische taferelen. Zoals het sollicitatiegesprek waarin ik, ondanks de adrenaline van het moment, zo slecht geconcentreerd was dat ik moest informeren wat de vraag ook al weer was. Heel gek, die baan kreeg ik niet.

Mijn voorzichtige plan is om het bloggen weer op te pakken. De body lijkt inmiddels echt wel redelijk goed gebugfixed te zijn. Hou me ten goede. Dat zeggen blijft toch een beetje voelen als de goden verzoeken. Maar. Onder de omstandigheden zoals die zich laten aanzien, lijkt het een geoorloofd besluit om voor de volgende fase over te stappen op de titel Bugfixing life. Meer van toepassing op waar ik over schrijven wil en future proof onder alle omstandigheden. Ja. Wordt vervolgd.