Bezoek longarts, longfoto en longfunctieonderzoek
  • Longfunctie is zoals je mag verwachten bij iemand van mijn lengte, gewicht en leeftijd. Prima dus. Mooi!
  • Longfoto laat weer iets verbetering zien, de witte rand is iets verder gekrompen. De finesses van het beeldmateriaal ontgaan mij overduidelijk, want ik wijs naar de foto van vandaag en zeg tegen de longarts: ‘Is dat die van vorige keer?’
  • De longarts verwacht dat er uiteindelijk littekenweefsel achter zal blijven, dat net als de ontsteking ook wit oplicht op de foto. Onderscheid tussen het één en het ander is op basis van de foto niet echt te maken. De ‘klachten’ die ik ervaar (en soort schraperig gevoel bij het ademhalen en af en toe, met name liggend in bed, iets dat ‘meeruist’ met mijn ademhaling) worden waarschijnlijk door het verharden van dat weefsel veroorzaakt.
  • We gaan verder met het afbouwen van de prednisolon. Vanaf morgen drie weken lang 10 mg per dag. Dan drie weken lang 10 mg om de dag (zodat het lijf weer aangespoord wordt om zelf wat te gaan doen qua bijnierschorshormoon-productie), dan drie weken lang 5 mg per dag. Dan niks meer! Bye bye Zwelgje, Han Pekel, Marijke Helwegen en Dolfje Weerwolfje. Medicijnen tegen osteoporose mogen over drie weken achterwege blijven.
  • Over drie maanden weer op de foto en naar de longarts.
  • Er is een heel kleine kans dat de ontsteking weer opspeelt tijdens of na het afbouwen van de prednisolon. In dat geval moet ik mij melden bij het hart/long centrum en moet de dosis weer omhoog en het afbouwen nog rustiger aangepakt worden. De reden waarom het afbouwen zo uitgesmeerd wordt, is om een dergelijke terugval te voorkomen. Maar de kans is verreweg het grootste dat ik er over negen weken gewoon helemaal van af ben, zegt de longarts.