Stofzuiger Zen

‘Ben jij eigenlijk thuis morgen?’  vraag ik zondagavond aan Leon. Ik ga maandagochtend naar mijn werk, dus ik ben om kwart voor zeven de deur uit. ‘Ik vertrek om half zeven,’ antwoordt hij. Ok, probleem: we blijken kinderen te hebben. Nu kunnen onze kids, negen en twaalf jaar, zichzelf al aardig redden. Maar geheel op eigen initiatief vanuit bed met alle tussenliggende stappen op school terecht komen, dat is echt nog wat te hoog gegrepen. Tenminste als je niet wilt dat daarbij de derde wereldoorlog uitbreekt en geen risico wilt lopen dat er dooien vallen. ‘Ik bel John wel om te vragen of het een probleem is als ik later kom,’ zegt Leon. Gelukkig kan het zo geregeld worden. Nog even vragen of ze bij oma kunnen lunchen, en dan zijn we op de valreep toch weer helemaal rond.

Met de terugkeer naar het werk wordt het goed op de rit houden van de praktische zaken weer actueel. Ik was daarmee een beetje op achter geraakt. Ik was hyper, met mijn kop er niet bij, en het was druk eind mei. Eriks verjaardag hebben we gewoon uitgebreid gevierd, want dat ging. En omdat hij dit jaar in groep acht zit, konden we zijn kinderfeestje niet volgend jaar februari vieren, zoals dat vaak gaat bij ons. Voor het eerst in acht maanden hadden we een keer een logé, eerst kleine Jim en toen grote Jim. Met doublures in hetzelfde weekend.

Ik kon het allemaal net begaffelen, wat waanzinnig was qua mijlpaal. Wel schroefde ik mijn eisenpakket voor het kinderfeestje terug van ‘het hele huis nog doen voordat de jongens hier komen’ tot ‘nou ja, als er in elk geval maar geen vuile onderbroeken meer rondzwerven’. ‘Hoeveel van jouw vrienden vinden het precies erg dat het hier een zooitje is, denk je?’ vraag ik om mezelf gerust te stellen aan Erik. Ik word op mijn wenken bediend. ‘Geen eentje mama, dat interesseert niemand een drol.’ Mooi. Wat zal ik me dan druk maken.

Maar goed. Het was natuurlijk al sinds de start van de prednisonkuur wachten op de grote instorting, want zo stuiteren als ik deed kun je niet ongestraft blijven doen, dat kon je op je klompen wel aanvoelen. Eerst kwamen er een paar nachten dat ik ongekend lekker knock out ging en eindelijk weer eens echt lang kon slapen. En toen kwam, als een mokerslag, De Vermoeidheid terug. Precies de week voorafgaand aan mijn terugkeer op kantoor.

Ik lag in de lappenmand en verder lag alles overal. Niet fijn. Opruimen, schoonmaken en bijblijven werd weer een prio in het gezin. En zo kan het dan gebeuren dat je terecht komt op websites met namen als StofzuigerZen.nl – Leuker leven in huis. Daar las ik over het concept Clean As You Go, afgekort CAYG. Kort gezegd houdt CAYG in dat je in je dagelijkse gang een groot aantal schoonmaak- en opruimhandelingen verankert, zodat je altijd min of meer bij bent. Niet uitstellen, maar meteen even doen. Ik denk dat mijn moeder dat vroeger ‘bijhouden’ noemde. Een doekje over het aanrecht, altijd direct de afwas doen, altijd het fornuis afnemen na het koken. Je komt dan nooit in de bende te zitten.

Nu ben ik al best wel van de CAYG. Ik schrob de badkamervloer vaak ff voordat ik onder de douche stap, en een volgende keer doe ik de tegels. Ik sprak de paardrij-juf van de kinderen, en zij zei dat ze een steiger ging kopen. ‘Wij zijn hier zo druk,’ vertelde ze, ‘wij kunnen nooit drie weken achter elkaar vrijmaken om in één keer het schilderwerk buitenom te doen. Dus dat gaat altijd gedurende het jaar in kleine stukjes tussendoor.’  Toen ik naar huis reed, schoot me te binnen dat dit eigenlijk Paint As You Go is. En zo kan ik allerlei variaties bedenken op het AYG-thema: Tuinieren As You Go, Lichaamsverzorging As You Go, Administratie As You Go. Het probleem ermee is: hoe ver moet je gaan. Als je te veel doet as you go, dan kun je uiteindelijk het ‘go’-gedeelte van dit motto wel op je buik schrijven. En dan kom je niet meer aan leven toe. En dat wilde ik voortaan juist wel graag.

Waar je ook ontzettend voor op moet passen trouwens: CATG. Dat staat voor:  Clean As They Go . Dat is als je de enige in huis bent die CAYG toepast. Je bent dan de hele dag alles achter iedereen zijn kont aan aan het opruimen. Een gebed zonder end. Clean As You Go Nowhere. Niet de bedoeling.