Goed nieuws, slecht nieuws: ons hoofd maakt er wel wat van

Het blijft fascinerend om te zien hoe gebeurtenissen in dit proces dat we doormaken, uitpakken. Had ik gedacht dat ik een rondedansje zou maken als ik hoorde dat er geen uitzaaiingen gevonden waren, bleek ik een enorme wegtrekker te krijgen. Bijna op slag werd ik heel, héél, héél moe. Terwijl Leon, niet de grapjurk van ons tweeën, helemaal opveerde en nog net niet het ziekenhuis uit huppelde, zo blij was hij. Hij had zich vooraf verschrikkelijke zorgen gemaakt en de afgelopen weken zijn geest flink zien dwalen.

Nou moet ik zeggen dat ik er ook niet gezelliger op werd hoor, naarmate de datum van de ontknoping naderde. Dat merken we steeds, dat de stemming daalt als er een nieuwe uitslag aankomt. Het hele gezin wordt sikkeneurig en cranky. De spanning is enorm, en zelfs als je hem ergens parkeert zoals ik, sijpelt hij door de naadjes van de verdedigingswerken. Wat zich in ons geval tenminste uit in chagrijn.

Dat wachten is elke keer erger gebleken dan welke uitslag dan ook, goed of slecht. Wij hebben ons steeds verbaasd over het gemak waarmee we ons aanpasten aan de jongste onheilstijding. ‘Helaas zijn de cellen die we gevonden hebben kwaadaardig.’ ‘Helaas zagen de lymfeklieren er op de MRI niet goed uit.’  Even zinkt je hart naar je middenrif, maakt een abrupte versnelling en laat het bloed naar je hals schieten,  eventueel  gevolgd door een brok in de keel met of zonder tranen. Maar een uurtje later heb je al je grenzen al verlegd en heeft je hoofd naadloos aangesloten op het nieuwe nulpunt en kijk je vanaf daar wat de mogelijkheden zijn en wat je te doen staat. Tumor? Ok, borst eraf en dan hopelijk klaar. Kom, we gaan een latte halen in het restaurant. Grote tumor? Ok, bestralen en chemo en hopelijk geen uitzaaiingen. Lelijke MRI? Huppekee, echo, punctie en we gaan voor een goede uitslag. Als er uitzaaiingen zijn kunnen ze nog van alles voor me doen. Ultraflexibiliteit uit nood geboren.  Bizar.

En dit alles gaat zo volautomatisch en in alle voorkomende gevallen, dat ik vermoed dat deze vaardigheid in het menselijke basispakket zit. En blijkbaar vinden we dit aansluiten op een onaangename werkelijkheid gemakkelijker dan het leven met onzekerheid en het wachten zonder richtpunt.

Er kwam goed nieuws: geen uitzaaiingen. Natuurlijk haalde ik een paar keer opgelucht adem. Ik zuchtte terwijl we het gesprek met de arts voortzetten. En ondertussen begon ik heel, heel erg moe te worden. En thuisgekomen werd ik heel verdrietig en somber. Het kleine mannetje van de vorige keer had z’n grote broer er bij gehaald en wachtte me op, zeg maar. Bij Leon was de grijns dagenlang niet van z’n gezicht te slaan, ik had het moeilijk.  Ik was al die tijd optimistisch gebleven, en blijkbaar was het nu veilig genoeg om lucht te laten bij de angst van de afgelopen maanden.  En die angst ontvlamde in verdriet en tranen, en zorgen om de chemotherapie.

Na een dag of twee kwam ik weer boven water. En toen volgde het bericht dat ik de chemo waarschijnlijk van mijn lijstje mag strepen. Waardoor ik uiteindelijk toch mijn rondedansje gedaan heb, want van dat vooruitzicht werd ik pas écht heel blij. Wat een verlichting van mijn takenpakket voor het komende jaar! En niet alleen voor mij, maar ook voor iedereen om me heen die mee moet leven en ballen vangen waar ik ze laat vallen. Er is een kleine slag om de arm, maar mocht het gesprek met de internist tegenvallen, dan zie ik wel weer hoe ik die realiteit ga opvangen. Nu ben ik blij en dat is goed voor mij en de genezing van de wond. En ik laat jullie allemaal vrolijk met me mee stuiteren. We passen ons wel weer aan, toch?