Mijn long knapt op. Ik kan het nu duidelijk voelen. Dat rare, rauwe gevoel binnen in mijn torso wordt minder. Minder jeuk in mijn strot bij het inademen. De hikjes, snurkjes en knorretjes die steeds zomaar uit mijn mond ontsnappen, worden zeldzamer. Meer adem. Ik denk dat de prednison zijn werk doet.
Het is wel heftige shit, dat spul. Psychotisch ben ik niet geworden, maar intussen begin ik volgens mij wel licht manische trekken te ontwikkelen. Blij en druk, alsof ik een borrel op heb. Best gezellig. Eergisternacht kon ik niet slapen. Om drie uur ben ik maar opgestaan om mijn blog te reorganiseren. Ondanks het slaapgebrek had ik vervolgens een prima dag. Een beetje brak, maar evengoed prima. Ik ben enthousiast als de telefoon gaat, vraag of ik ‘ook even mag’ bij mensen die mij helemaal niet willen spreken, zit tussen de bedrijven door de hele dag op Facebook van alles leuk te vinden en nodig zo’n vijfhonderd nieuwe vrienden uit.
Ik besluit de popcorn van Franca’s kinderfeestje (d.d. 11 maart) maar eens van de achterbank van de auto te zuigen en de hondenkleden meteen even te wassen. Van de week heb ik de badkamervloer al geschrobd met een boender en good old Vim (pas op, wat je ook doet: verstuivingen niet inademen, ook niet als je bronchiën er níet bij liggen alsof je ze eigenhandig een meter of twintig over het asfalt hebt getrokken). Leon kan me er ’s avonds nog net van weerhouden om nog te beginnen aan de montage van het nieuwe Ikea-vitrinekastje dat vandaag bezorgd is voor Erik. En ik ga op de thee bij mijn vader. We zitten gezellig samen in het zonnetje. Uitspatting volgt op uitspatting. Verder niks bijzonders hoor. Ik heb alleen in vijf dagen tijd een totale persoonlijkheidsverandering ondergaan. Het lijkt bijna wel of ik een alter heb ontwikkeld of zoiets.
En wat de assistent-longarts ook beweren mag, ik zwel toch een beetje op. Onder en rondom mijn ogen voel ik na een week een beetje druk ontstaan. Mijn ogen zien er anders uit. Sylvia van de fysio is de eerste die het opmerkt. Zij ziet vaker mensen die aan de prednison zitten en daardoor vallen haar waarschijnlijk subtielere veranderingen op dan de andere mensen in mijn omgeving. Maar inmiddels ziet mijn gezin het ook. Ik zie er jonger uit, zeggen ze. Door de gratis fillers op mijn wangen trekken de rimpeltjes glad. ‘Je hebt mooie jukbeentjes,’ zeggen ze. Ja, verdomd. Het is een beetje Marijke Helwegen. Maar dan très naturelle. Omdat ook de lijkenkleur uit mijn gezicht begint weg te trekken (ik wijt dat aan het indimmen van de ontsteking), zie ik er best schappelijk uit. Stilletjes verheug ik me. Wie weet hoe snel en hoe veel beter ik me ga voelen als die longen rustig worden en stoppen met me stiekem van binnenuit aan te vreten zodat ik steeds maar niet bijkom.
Nu wel hopen dat het zo opschiet met die long dat we niet hoeven te ontdekken waar het zwelproces heen gaat als het langer duurt. ‘Niet schrikken als je zwaarder wordt hè,’ zegt Sylvia. Zij heeft mensen zien groeien van maatje 36 naar maat 42 (en, heel bemoedigend, ook weer terug zien krimpen) en hun verhalen gehoord over de vragen die ze kregen over hun ‘zwangerschap’. Mooi dat ik zoveel ben afgevallen. Al mijn broeken zijn twee maten te groot geworden, er is nog alle ruimte om op te zwellen zonder dat ik straks alleen nog joggingbroeken pas of op nieuwe kleding uit moet.
Ik heb wel besloten dat de boerka sowieso in de kast blijft. Ik had eerder geschreven dat ik die al had klaargelegd voor als ik niet meer om aan te zien zou zijn. Ik bedacht me later dat je met zo’n spottende sneer naar jezelf gelijktijdig een beetje impliceert dat anderen met een gezwollen gezicht zich eigenlijk ook maar beter niet in het openbaar kunnen vertonen. Lekker als iemand zo’n grap maakt terwijl je door je gezondheid gedwongen wordt om langdurig prednison in te nemen. Ik vind dat natuurlijk helemaal niet. Niks boerka. Gewoon je gezicht laten zien. Marijke Helwegen meets Zwelgje, nou en? Lekker belangrijk mensen. Ik ben blij dat ik leef.
Bugfixing life 