Ik ben jarig. Ik heb me in jaren niet zo jarig gevoeld terwijl ik nog door niemand gefeliciteerd ben. Dat laatste komt doordat het half zes in de morgen is. Ik ben op mijn huidige Prednison-high meestal zo uiterlijk tegen vijven wel klaar voor de dag. Ik heb er zin in! Met een blije kriebel in mijn borst sla ik de dekens van me af en zet ik mijn benen buiten het bed. Ik leef. 2 mei is een mooie dag. Zesenveertig ben ik geworden. Jarenlang heb ik mijn verjaardag niet gevierd omdat ik echt wel wat anders aan mijn hoofd had. Dit jaar is het bijzonder dat ik het mag meemaken.
Om kwart voor zes loop ik buiten met Leentje. Dit is mijn favoriete moment van de dag. De stilte van de ochtend, de lucht nog vochtig en koel, het geluid van de vogels die plichtsgetrouw hun stukje van het zijn claimen. Ik snuif met mijn neus in de lucht. De koude luchtstroom prikt zich een weg langs mijn overgevoelige luchtwegen. Ik adem, ik leef. Leentje dribbelt voor me uit naar de vijver. De atmosfeer is helemaal roerloos en stil en de hemel kleurt op in roze, blauwe en grijze watervlekken in alle lichtvariaties. Verderop zie ik de stolpboerderijen en huizen van het oude dorp die kalm liggen te wachten op wat de dag zal brengen.
Thuisgekomen voer ik de dieren, ruim de vaatwasser uit, ververs de vuilniszakken en neem mijn batterij pillen in. Ik heb ontbijt op bed besteld, maar de koffie zet ik vast zelf, zo lang kan ik niet wachten. Even later geurt de kamer ernaar en ben ik met koffiebeker en laptop geïnstalleerd op de bank. Thea is de eerste (ooit) die me feliciteert op Facebook. Enthousiast en niet gehinderd door enige discretie slinger ik een uitgelaten prednison-uitroep de ether in: Jaaaa! Ik ben jarig!
Dan druppelen zachtjesaan de andere gezinsleden de huiskamer binnen. Er wordt druk gewerkt in de keuken. Ik mag lekker op de bank blijven zitten en even later wordt er gezongen. Lang zal ik leven. Lang zal ik leven. Goh, dat zal toch wat wezen. Ik krijg een overheerlijk ontbijt geserveerd. Hè, wat zit ik lekker. Straks krijg ik zelfs een bescheiden visite. Ik doe alleen de lusten niet de lasten, het is bring your own cake.
Bugfixing life 