Samantha

Mijn BFF van  het moment is toch wel Samantha. Voor degenen die géén dochters op de basisschool hebben (gehad): BFF is de Best Friend Forever. Een titel die overigens de vreemde neiging heeft steeds af en aan juist wel of juist niet van toepassing te zijn op bepaalde (meisjes)personen uit de directe omgeving van die dochters. Ik bedoel, dat vind ik zo typisch: dat gewissel strookt echt niet met dat Forever-gedeelte of wel dan. Maar goed.

Wat ik er maar mee wil zeggen: in deze fase van mijn proces ben ik gek op Samantha. Zij is mijn ergotherapeut en geeft me houvast op het glibberige pad van het opkrabbelen na kanker. En dat is echt verrassend. Ergotherapie roept bij mij associaties op met badliften en bureaustoelen. Ik had dus zelf nooit verzonnen dat ik, als klant in het vage-hoofden-segment, iets bij een ergotherapeut te zoeken zou hebben. De medisch psycholoog, waarmee ik een serie gesprekken had in het ziekenhuis, moedigde me aan om in deze richting mijn heil te zoeken, naast de gesprekken die ik met de psychotherapeut zou hebben.

Samantha stelt bizarre vragen als: ‘Waarom zou iemand meer moeten doen hij kan?’ Waarna ze me, duidelijk gewend om mensen de tijd te geven om de aangereikte informatie te verwerken, seconden lang rustig zwijgend aankijkt terwijl er geen enkel zinnig antwoord op die vraag in mij opkomt. Ja ûh. Weet ik veel. Dat is gewoon heel vaak zo. Toch?

Cognitieve revalidatie heet het, wat wij doen. Een week of drie nadat ik me aangemeld heb, is het Samantha gelukt om mij terug te laten bellen voor een afspraak. Het is oktober en dingen regelen is lastig voor me, de gedachte om iets te doen blijft niet lang genoeg in mijn hoofd plakken om in daadwerkelijke actie omgezet te worden. Mijn aandacht wordt afgeleid door iets anders dat voorbijkomt en poef, weg is het voornemen en het hele verhaal dat erbij hoort. Maar de aanhouder wint, en op een middag in november zit Samantha bij mij thuis, aan de eettafel. Want de ergotherapeut komt aan huis als dat nodig is of handig. Ideaal!

Het plan is dat ik het traject ‘Niet rennen maar plannen’ met haar ga doorlopen. De naam spreek mij als doorgewinterde hardloper/doodloper alvast aan. De methodiek is ontwikkeld voor mensen met hersenletsel, zoals dat voorkomt na bijvoorbeeld een beroerte, een ongeluk of bij MS-patiënten. Maar het blijkt ook goed inzetbaar bij cognitieve klachten na een kankerbehandeling, bij ADHD of bij burnout.

Tot nog toe is uit onderzoek niet gebleken dat je (gedeeltelijk) herstel van cognitieve functies kunt bespoedigen door te oefenen, zoals je je spieren kunt trainen. Je kunt wel oefenen op een bepaalde taak, en daar beter in worden, maar dit blijkt zich niet te vertalen naar vooruitgang op andere fronten die van dezelfde cognitieve functie afhankelijk zijn. Overgebracht naar een concreet voorbeeld: je kunt je oefenen in het spelletje memory, maar je afspraken ga je er niet beter door onthouden.

Daarom is deze therapie niet gericht op het verbeteren van de cognitieve functies, maar op het omgaan met de cognitieve klachten, om op die manier beperkingen te verminderen. Waardoor de klachten veroorzaakt worden, maakt dan dus niet zoveel uit. Of ze nou ontstaan zijn door een herseninfarct, door kanker of omdat je overspannen bent, om te compenseren kun je dezelfde strategieën gebruiken. Compenseren houdt in dat je leert om taken op een andere manier uitvoeren, waarbij je rekening houdt met je mogelijkheden en beperkingen. Dat laatste klinkt als iets dat in het algemeen een gezond idee is, cognitieve klachten of niet, ziek of beter.

‘Wat voor agenda heb je?’ vraagt Samantha. Ik laat haar de agenda zien die ik nu gebruik. ‘Het klinkt misschien een beetje raar, maar misschien is de dementie-agenda iets voor je.’ Ok, dat klinkt niet zozeer raar als wel zorgwekkend. Maar hey, ik sta overal voor open. We zullen zien.

P.S. Sylvia: Jij bent en blijft natuurlijk mijn allerbeste Bestie hè. Je staat me nu al meer dan een jaar terzijde in deze achterlijke achtbaan. De praktijk voelt inmiddels als een veilige haven, waar ik, hoe hard het ook stormt, altijd gewoon weet wat me te doen staat en stukje bij beetje sterker word. ❤