Inktzwart / stralend licht

Op het borstkankerforum van de Amazones kun je bij je profiel een motto invullen. Vier de voordelen! schreef ik blij, want dat was mijn houvast in het afgelopen half jaar. Maar toen ik mijn motto er zo zag staan, in grote letters, zo eruit gelicht, en zo helemaal op zichzelf, vond ik ‘m een beetje confronterend, neigend naar fout warempel. Ik kon me  zelfs voorstellen dat mensen er aanstoot aan zouden nemen of gekwetst zouden zijn. En dat is het laatste dat ik wil veroorzaken natuurlijk.

Vier de voordelen!

De voordelen van borstkanker. Ja doei. Die zijn er natuurlijk niet. Dat gelul van sommige mensen (die het zelf uiteraard niet hebben, dat begrijp je wel) over dat de ervaring je leven verrijkt: onverdraaglijk! Dat bedoel ik dus niet. Als ik de keus had, dan kwam er nooit borstkanker in mijn leven. Want dat is altijd beter dan wel borstkanker in je leven. Altijd. Dat zal iedere borstkankerpatiënt beamen.

Maar mijn motto, Vier de voordelen, heeft me wel erg geholpen het afgelopen half jaar. Kijk, er was zoveel angst en verdriet en narigheid, ik kon alle tegenwicht gebruiken. Dus alle prettige bijkomstigheden heb ik echt geprobeerd heel bewust te vieren en een zo groot mogelijke plaats in mijn leven te geven. In plaats van het calvinistisch aandoende gevoel: je mag niet genieten van een gevolg van iets dat zo vreselijk slecht is. Zoals borstkanker.

Dus ik genoot er intens van dat ik eindelijk eens zoveel thuis kon zijn met de kinderen. Dat ik met ze ontbeet, lunchte en ze ook weer opwachtte na school. Van de aandacht die ik kreeg. Van alle lieve dingen die mensen tegen me zeiden en voor me deden. Van het schrijven aan mijn blog. Van het op de bank liggen terwijl mijn hele huis gestofzuigd werd. Van dat het eten vanzelf op tafel kwam, van het lezen van boeken, van de rust die ik kreeg, van het lekker in bed liggen en ademhalen terwijl ik door het open raam naar buiten keek hoe de zon scheen. Van het voor mezelf mogen zorgen. Van de medische zorg die ik kreeg. Van wat ik leerde over hoe mijn lichaam werkt. Van het eindelijk gaan sporten. Van het bewust worden van het geschenk dat het is dat ik hier ben en nog even mag blijven. Van dat ik de waarde van het leven meer voel. Van alle inzichten die ik kreeg over waar het om gaat in het leven. Van het bruisen van mijn creativiteit. Van mijn 46e verjaardag. Van de gewaarwording eindelijk weer energie en kracht te voelen toen ik een maand geleden prednison voorgeschreven kreeg. Daarvan geniet ik allemaal met volle teugen.

En niet om het verdriet, de angst, de bezoeking, de uitputting, de misère, de verschrikking en de malaise weg te maken. Want die zijn er allemaal ook. Het was een verschrikkelijke tijd die ik in mijn leven had kunnen missen als kiespijn. Maar om de mooie dingen hun rechtmatige plaats in te laten nemen. Want die zijn net zo belangrijk. Of eigenlijk belangrijker. Voor iemand als ik, die het grootste gedeelte van haar leven heeft geworsteld met depressie, zijn ze van levensbelang.

Maar het is een lastige. Ik denk dat we in onze westerse maatschappij niet zo goed zijn in die twee kanten van de medaille. Dat het allebei naast elkaar bestaat, het inktzwarte en het stralende licht. Dus als ik dat licht op de voorgrond zette, dan liep ik wel het risico dat mensen dachten: Zoho, die maakt er een lekker feestje van. Lekker niet werken, lekker luieren, lekker wentelen in de aandacht. Het gaat wel weer met haar zeker, het valt allemaal wel mee, die borstkanker. En daarmee ben je ook beeldvormend bezig voor een hele groep borstkankerpatiënten. Ik wil niet bijdragen aan bagatellisering van de ziekte borstkanker. Integendeel, ik wil bijdragen aan bewustwording. Geen voedingsbodem zijn voor akelige positiviteitsidioten, de ideeën van de orenmaffia en kwakdenkers*

Dus misschien vervang ik mijn motto op de Amazones-website wel door mijn andere motto: Pluk de dag. Minder gevoelig voor misinterpretatie en net zo mooi en waar. Mijn Vier de voordelen draag ik dan wel uit door mijn manier van leven, en door de dingen die ik zeg en doe.

* De woorden `orenmaffia` en `kwakdenker` zijn bedacht door Karin Spaink, zelf borstkanker- en MS-patiënt, en verwijzen naar ideeën over het veroorzaken van ziekte door negatieve gedachten en gevoelens. Daarmee wordt de patiënt zelf verantwoordelijk gehouden voor haar eigen ziekte en schuldig aan het eigen leed. Ideaal voor mensen die zich van de ellende van anderen willen distantiëren, perfect passend bij calvinistische denkbeelden van boete en schuld. www.spaink.net