Aarch. Dat hoofd van mij. Er bestaat zoiets als een chemobrein. Ik dacht een tijdje dat ik een medisch mirakel was ofzo, omdat ik geen chemo heb gehad, maar toch verdacht veel verschijnselen van een chemobrein vertoon. Inmiddels heb ik begrepen dat de term chemobrein niet de de lading dekt. Bij cognitieve klachten als gevolg van de behandeling van kanker speelt chemo wel een prominente rol, maar ook zonder chemotherapie kun je met dergelijke problemen te maken krijgen.
Wie mijn intro heeft gelezen, weet dat ik toch al niet zo blij word van dingen die niet werken. Maar nu, met dit hoofd, is de uitdaging om kalm te blijven nog groter. Met name dingen op alle soorten schermen… ik zie het gewoon niet! Dat vertraagt de zaken ontzettend en ervaar ik af en toe ook wel als zorgwekkend.
Als je weet dat ik op een gemiddelde werkdag doorgaans acht programma’s tegelijk open heb staan om mijn taken te kunnen uitvoeren en bij voortduring accuraat, geordend en systematisch tussen die applicaties moet switchen, dan kun je misschien begrijpen een moeizame, stroperige informatieverwerking hierbij nogal in de weg zit. En dan vraag je je wel eens af: komt het wel weer goed met mij? Ik houd mezelf maar voor dat het in elk geval zal schelen als ik straks van de prednison af ben. Ik ben nu toch een soort manische mafketel en ik slaap dan hopelijk ook weer (beter). Maar op dit moment gaat bijna alles zo:
Bijvoorbeeld. Wil ik iets betalen, wordt het IBAN-nummer niet geaccepteerd. Ik laat me niet zomaar uit het veld slaan. Het is een Belgische rekening, dus misschien moet ik iets speciaals doen met een buitenlandbetaling. Ok. Ik ga er even goed voor zitten. Ik probeer alle combinaties met BIC-nummers en IBAN-nummers en weet ik het wat allemaal niet: de bank-app blijft hardnekkig zeggen dat het IBAN-nummer niet goed is. Ik ben functioneel consultant, dus ik ben hier goed in. Misschien is het IBAN-nummer niet goed, concludeer ik na een diepgravende analyse. Ik heb het geknipt en geplakt vanuit een e-mail van de leverancier, dus wie weet staat daar een fout in.
Ik neem contact op met de webwinkel, om te controleren of dat bankrekeningnummer wel klopt. ‘Het rekeningnummer is nochtans correct’, zegt de mevrouw die mij antwoordt in zacht Belgisch. Er zijn eigenlijk nooit problemen met betalingen vanuit Nederland. Ze suggereert vriendelijk dat ik contact opneem met de helpdesk van mijn bank.
Dat wil ik graag vermijden, want ook gesprekken over schermpjes verlopen momenteel bijzonder moeizaam. Eerst maar eens met een andere bank proberen te betalen vanaf een andere rekening. Spannend. Zal het lukken? Nee! Weer niet! Ok, gaan we weer: BIC erbij, BIC eraf, nee, niks, helpt niet. En dan zie ik het. In de editbox voor het rekeningnummer staat voor de landcode IBAN in hoofdletters. Meegeplakt heb ik die. Zo’n 800 keer opnieuw. Als ik dat er nou eens afknip, dan gaat het vast beter. Ja!!! Gelukt!!! Joechei.
En zo kun je er twee weken over doen om 28 euro 73 te betalen. Of een half uur over het overtypen van een URL. Of zes weken bezig zijn met het invullen van een vragenlijst. Eerst was-ie twee keer bij Sylvia blijven liggen. Toen was ik ‘m kwijt. Bleek-ie nog in een verborgen vakje van mijn sporttas te zitten. Nu ben ik zover dat hij uit mijn tas is, maar het is nog niet gelukt om hem ook daadwerkelijk in te vullen. En dan moet ik er straks weer voor zorgen dat hij 1) weer terug de tas in gaat en 2) dat ik hem er op het moment supram ook weer uit haal om hem aan Sylvia te overhandigen. Dat kan dus nog wel weken duren, voordat ik dat afgehandeld heb.
Ik ben ook al een maand onderweg om mijn NS-abonnement stop te zetten. Ik ben al drie keer met mijn OV-chipkaart langs de automaat geweest om de opzegging te bevestigen, maar tot op heden is dat niet gelukt. Ik krijg de juiste optie niet in beeld, en ik weet eigenlijk zeker dat het aan mij ligt. Houd daarbij in gedachten dat aan elk van die drie keren 120 keer het voornemen vooraf ging om langs die OV-automaat te gaan. Van de 120 keer vergat ik dat voornemen 116 keer weer binnen 38 seconden, en die andere 4 keer had ik de OV-kaart niet bij me. De NS heeft mijn abonnement voor de zekerheid maar weer geactiveerd, want ik doe er te lang over. Gekmakend, als je jezelf niet heel strak in de hand houdt. Morgen maar weer met de klantenservice bellen. Die is gelukkig steeds erg lief voor me. Mocht nu blijken dat het aan de NS ligt, dan laat ik dat nog even weten. Maar ga daar maar niet op zitten wachten. Want echt, het zal wel door mij komen.
Op het dieptepunt van de longontsteking zat ik eens met Erik in de auto. Het was weer gelukt om de boodschappen naar het hol te slepen voordat ik ineen zeeg (niet zielig trouwens, er waren zat mensen die aangeboden hadden om ze voor me te halen, maar ja hè, zelf doen is zo fijn). Terwijl ik, licht kromgebogen voorover hangend op mijn stuur om mijn lijf te ontzien de parkeerplaats afreed, keek hij me van opzij taxerend aan. ‘Weet je mama,’ zei hij bedachtzaam, ‘eerst vond ik jou zo’n echte professional, iemand die het allemaal goed wist en kon. Maar nu ben je veranderd in een soort oude vrouw, die hulp nodig heeft.’ Ik concentreer me op het eerste gedeelte van de boodschap: het klinkt alsof mijn kind veel vertrouwen in mij heeft als ik in goeden doen ben, en dat is mooi.
Maar auw, oe. Wie ben ik verder nog? Het mooie van als het met jezelf effe niet zo lekker gaat, is dat je begrip voor je medemens met sprongen vooruit gaat. Ineens ben je je bewust van de moeilijkheden die anderen dagelijks ondervinden en waar ze geen zak aan kunnen doen. Zo zat ik op het longforum naar prednison te googlen, en besefte ik, dat mijn tijdelijke realiteit van benauwdheid en beperking en energietekort voor veel astmapatiënten iets is waar ze dagelijks mee moeten dealen, voor onbepaalde tijd. Iedereen weet wat astma is, maar nooit had ik me gerealiseerd wat een way of life dat moet zijn. En dat geldt voor vele chronische ziekten.
En zo voel ik me ineens ook veel meer verbonden met mensen op leeftijd en mensen niet speciaal op leeftijd die het moeilijk vinden om hun zaken voor elkaar te houden in ons digitale tijdperk. Je bent toch mooi in de aap gelogeerd als alles zogenaamd zo gemakkelijk te regelen is maar jij blijft maar struikelen over allerlei onzichtbare obstakels omdat je er geen reet van snapt. De wereld raast voort, en jij, je zou mee moeten rennen, je hebt toch ook twee benen? En niemand lijkt te willen zien dat die van jou het gewoon niet zo lekker doen.
Naschrift: Het NS-abonnement bleek toch al gedeactiveerd te zijn en dat schijn ik zelf te hebben gedaan, bij de automaat. Niets van gemerkt! De klantenservice-medewerkster grapt: ‘Ja, wij zijn zo razendsnel, het is al gebeurd voor je er erg in hebt.’ Ik vrees voor de NS dat het anders zit, maar goed. Dat is toch een knap staaltje klantvriendelijkheid hè, dat ze zo’n positieve draai weet te geven aan de boodschap: Jemig mens, kijk toch uit je doppen! Focus. Please!
Bugfixing life 