Het verdrietschrift

‘Is er een manier waarop jij thuis ruimte zou kunnen maken voor je emoties?’ vraagt de psycholoog.
‘Het eerste wat er in me opkomt, is schrijven,’ zeg ik. ‘Ik kan ook wel veel met verf enzo, maar daar heb ik echt helemaal geen zin in.’ Ik trek een gezicht terwijl ik licht afkerig mijn hoofd schudt. Nèh. Dat gaat ‘m niet worden. Het nadeel van schrijven is natuurlijk dat het weer allemaal woorden zijn. En ik kom om in de woorden, daar ontbreekt het me niet aan. ‘Misschien dat ik wat op mijn blog kan doen,’ zeg ik.

‘Ik zou er eerder iets van een dagboek van maken,’ zegt de psycholoog. ‘Dat je echt even voor jezelf bezig bent.’ Ze heeft natuurlijk gelijk. Bij je gevoel komen terwijl je ondertussen steeds in je hoofd afweegt wie er meelezen en hoe alles wat je opschrijft op de verschillende lezerscategorieën  overkomt, dat is waarschijnlijk niet de manier.

Thuis pak ik een schrift dat voor iets anders in gebruik is geweest. Ik kras de tekst op het etiket door. Verdrietschrift, schrijf ik erop. Niet lezen A.U.B., daar wordt je echt niet blij van. Stel je toch voor dat één van mijn geliefden per ongeluk hierin zou gaan zitten bladeren. Je zou iemand een trauma kunnen bezorgen. Dus waarschuw ik – danger, keep out – zodat het veilig genoeg voelt om vrijuit te spreken. Ik begin te schrijven. Ik heb zo een paar kantjes vol. Verdriet zonder relativering. Het is bijzonder bitter.

Bij elke zin voel ik hoe ik kanttekeningen wil plaatsen. Yes but, no but. Het is zus, maar het is ook zo. Mijn specialiteit. Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn. En dat is ook zo. Ik voel heel duidelijk dat die gedachte maakt dat normaal gesproken de deksel op de pijn blijft zitten. En dit keer doe ik het niet. Ik schrijf en schrijf. Ongenuanceerd over waar ik boos om ben. Waar ik verdrietig om ben. Wat ik had gewild maar niet heb gekregen. Hoe oneerlijk ik dat allemaal vind. En de tranen rollen over mijn wangen, drupdrup doen ze. Ik ben even een klein meisje met haar onvervulde behoeften dat recht heeft op troost daarvoor en koestering net zoals alle andere schepselen op de aarde. Het is óók belangrijk dat ík me goed voel.

Best een aardig idee van de psycholoog. Ik geloof dat het werkt. Het concept is enorm simpel. Misschien is het er ook een enorm goed moment voor, nu ik zo getriggerd was door de brute aanslag op mijn huishoudportemonnee. Ik weet het niet. Maar als ik een uurtje later het schrift dichtklap, voel ik me lichter maar niet speciaal overstuur. Gewoon verdriet voelen is misschien toch niet zo problematisch als ik blijkbaar altijd denk.

Naschrift:
Nadat ik in het verdrietschrift had geschreven, heb ik niet meer hoeven huilen. Mijn moeder heeft na mijn vorige blog natuurlijk een slapeloze nacht gehad (en ik had nog wel aan psychologische bijstand vooraf gedaan) en mijn vader belde me op om aan te bieden om financieel bij te springen. Maar Leon en ik proberen het liever structureel op te lossen. Wie weet hoe lang deze situatie nog duren gaat, dan is het dweilen met de kraan open. Leon is een stabiele houvast gebleken in deze laatste crisis. Na een initiële wegtrekker heeft hij zich vol vertrouwen herpakt. Dat maakt mij ook rustig, natuurlijk. Het komt wel goed.

De botsing met de ‘vrachtwagen’ heeft wel gemaakt dat ik eindelijk heb losgelaten. Ik ga niet meer zo vreselijk hard mijn best doen, het brengt me nergens. Dus ik doe heel rustig aan. Ik slaap, ik sport, ik kook en zorg dat de boodschappen in huis gehaald worden. Ik doe de verschillende ziekenhuisbezoeken, als ik tijd overheb dan besteed ik die aan de was en that’s it. In huis leidt dat tot rommel, viezigheid en volle wasmanden en -rekken, maar ik heb er niet zo’n last van. Sinds ik gestopt ben met de prednison wordt ik lichter en dunner en zakt mijn hartslag. Wel ben ik af en toe wat kortademig. De longfoto zag er gisteren goed uit, dus het zal wel door het stof komen.