Uitgestuiterd

Ik voel me al een paar dagen niet erg lekker. De inzet hiervan begon met het harde slapen, waarover ik van de week zo blij schreef. Dat was het startsein van een nieuwe periode van intense vermoeidheid. Dat slapen wilde waarschijnlijk zo goed omdat ik helemaal dood- en doodmoe ben. Mijn hartslag raast de hele dag als een malle. Ik waggel door de dag, letterlijk slaapdronken. Ik zie niet goed, ik weet het niet hoor, wat is dit nou weer. Eén ding staat vast, het is weer erg bijzonder.

Gisteren was ik met Erik even naar Schagen. Het wandelen langs de schappen van de Action is topsport voor me. We zoeken items voor de musical van groep 8. Ik ben draaierig en zweef een beetje boven de vloer. Ik heb moeite met kijken en lezen. ‘Lieve schat, wil je niet zo om me heen drentelen? Ik ga straks nog van mijn stokje.’ ‘Echt waar?’ vraagt Erik. ‘Ja, sorry hoor, ik voel me echt helemaal niet lekker,’ zeg ik. Erik gaat wat verderop drentelen, de schat. Poeh, het houdt weer even niet over met mama. Toch is het wel gezellig. We halen een ijsje bij Picobello. We eten laat, want thuisgekomen neem ik eerst maar even de tijd om bij te komen. Een beetje flexibel wezen nu maar. Uiteindelijk werkt dat beter dan krampachtig vasthouden aan wat er moet. Na het eten duik ik mijn bed in en slaap, slaap, slaap. Ik slaap zo vreselijk hard.

Ik word er wel beter in, in het maar over me heen laten komen en meebewegen. Ik ben minder verbaasd over verrassende wendingen en minder gefrustreerd over bijkomende beperkingen. Toch blijft het me bezighouden. Ik kan er niets aan doen, ik wil graag een verklaring bedenken voor wat er met me gebeurt. Maandag was ik nog zo fit dat ik bedacht had dat het tijd was om volgende week naar Amsterdam te gaan om te werken. Wat ik trouwens gewoon ga doen hoor, bekijk het maar. En nu ben ik dus helemaal doodmoe. ‘Ik hoop maar dat het een griepje is of zo,’ zegt Leon. Ik weet zeker dat dit geen griepje is. Het zou het gekste griepje zijn dat ik ooit gehad heb. Wat is het toch lastig om aan een ander uit te leggen wat je van binnen voelt. Ik denk dat mijn lijf een grens bereikt heeft na zeven weken stuiteren. Op een keer is het op. Prednison of niet. De accu is leeg.