Ik ben blij en soms boos*

Deze week voelde ik me wat minder opgeruimd. Het zal te maken hebben met de dichterbij komende operatie, en daarmee het naderende begin van een zwaardere tijd. Jammer is dat toch van een mensenbrein, dat vooruit kunnen kijken en dan alvast beginnen met het aanmaken van het akelige gevoel dat misschien bij dat toekomstige moment zal gaan horen. Het functioneel ontwerp van de schepping is niet op alle punten even sterk, vind ik dan.

Dat ik deze mening heb, komt natuurlijk door mijn beperkte blik, die onderdeel is van datzelfde ontwerp. Kon ik het universum overzien, dan wist ik misschien dat het allemaal perfect was. Maar ik ben ik in dit aardse bestaan, en ik heb er last van. En dan zeg ik: stom ontwerp hoor. Daar.

Mijn grootmoedertje zei het altijd al: De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest, maar dat nooit op komt dagen. Ze overleed in 1995, en de constatering is nog helemaal actueel in deze tijden van mindfulness en Eckhart Tolle’s Kracht van het Nu. Op Onzetaal.nl staat de volledige tekst van dit eeuwenoude gedichtje:

Een mens lijdt dikwijls ’t meest
Door ’t lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.

Het leed dat is, drukt niet zo zwaar
Als vrees voor allerlei gevaar.
Doch komt het eens in huis,
Dan helpt God altijd weer
En geeft Hij kracht naar kruis.

Daar moet ik dan wel weer een beetje om grinniken, dat in onze familie van aarts-atheïsten de gedeelten waar God in voorkomt, uit het collectieve geheugen zijn verdwenen. Maar het is een mooi gedichtje. Laat het huidige moment niet verpesten door wat er straks komt. En vertrouw er op, dat je dat, wat er op je pad komt, uiteindelijk wel aankunt.

Met dat vertrouwen, dat ik alle toestanden wel enigszins fatsoenlijk door zal komen zonder met mijn gezin ten onder te gaan, zit het bij mij wel redelijk goed. (Haha, ik lees dit terug en zie een enorme vrees verwoord in deze zin, die het tegenovergestelde probeert uit te drukken.) Tenminste, zeg ik er dan steeds bij, uitgaande van een goede afloop. Ik heb geen idee hoe ik om zou gaan met het vooruitzicht dat ik niet meer beter zou kunnen worden. Parkeer dat maar eens in de toekomst, zonder je Nu te laten bederven. Ha.

Nee, dan mijn Nu, nu. Dat is vol hoop en verwachting en plannen. En dat is dan weer de keerzijde van de medaille, van dat slappe functioneel ontwerp. Hoop geeft me kracht. En hoop heb ik, omdat ik verder kan kijken dan het Nu. En dat is dan weer wél handig.

Kijk, ik blijf natuurlijk een mens. Dus waarschijnlijk doe ik het eigenlijk allemaal wel prima, en is het niet realistisch om uit te willen sluiten dat enige somberheid zich af en toe opdringt. Ik heb er allemaal helemaal geen zin in natuurlijk. Wat een gezeik aan mijn dijk. Maar ja, we moeten door. En dat doen we dan maar. Zo goed als ons ontwerp ons toestaat.

* ‘Ik ben blij en soms boos’ is de treffende gebruikersnaam van een vriendinnetje van Franca in een online spel dat ze graag spelen. Ik vind hem prachtig: says it all.