Domibo

‘Zeg hoe laat begint die domibo van jullie?’ Het is tien over twee ’s middags en ik stuur een bericht naar de groepsapp van mijn werk. De domibo is na mijn diagnose in zwang geraakt. Ik hoor er veel enthousiaste verhalen over, maar ben er zelf dus nog nooit geweest.
Collega Jenco reageert als eerste. ‘Half 5’
‘Tot half vijf dan,’  zeg ik terug.
‘Ha, kom je ook? 😀 ‘

Ja, verdomd, ik kom ook. Ik moet me wel gaan haasten, want ik ga gebruik maken van het openbaar vervoer en dan is een uur niks. Bovendien moet ik mijn auto eerst nog ophalen bij de garage. Tot mijn grote opluchting zijn mijn ex-collega’s er in geslaagd hem nog één laatste keer door de APK te trekken voor slechts € 206,39. Wel raadden ze me af om nog te investeren in het onderhoud, omdat het echt een aflopende zaak is. Maar ik heb dus mazzel, want bij een grote reparatie had ik hem naar de sloop moeten brengen en uiteraard is er ook geen geld voor een nieuwe.  Maar niks dus van dat alles, ik heb gewoon lekker geluk en kan nog een tijdje sturen.

Een uurtje later parkeer ik op Alkmaar-Noord. Ergens diep van binnen borrelt een gevoel van vrijheid op. Hier ben ik weer, op ‘mijn’ parkeerplaats. I’m back. And still alive. Ik loop het perron op. Niet vergeten in te checken, dat zou nu echt zo’n dingetje zijn om tegenaan te lopen. De gele OVchip-paal piept en tot mijn vermaak zie ik op de display dat het de NS nog steeds niet gelukt is om mijn oude abonnement van mijn kaart te halen. Ik reis dus met korting, terwijl ik al maanden niet meer betaal. Dat komt doordat er iets mis gegaan is bij het beëindigen van het abonnement. En dat dus blijkbaar lastig te verhelpen is. Ik zal ze van de week maar weer eens bellen.

Een treinreis en een busrit later sta ik in de o zo vertrouwde straat. Omdat het de hele dag al zeikt van de regen, ik al een beetje moe ben en het leuk wil houden, heb ik de fiets laten staan. De bomen op het Veemarkt-terrein zijn hun meeste rode blad al kwijt. Ik was er niet bij dit jaar. De sleutel heb ik niet bij me, want die is thuis in de achterdeur blijven zitten toen ik terug naar binnen moest om nog iets te pakken. Typisch stroophoofd-dingetje. Ik moet dus voor om. Ik bel aan. Thillie doet open en geeft me een kus. ‘Kijk,’ zegt ze, ‘Alles staat al klaar. En Fons geeft een presentatie.’ Ik volg haar armgebaar naar de vergaderzaal waar vrolijke bierflesjes en nulpuntnul-blikjes de tafel sieren. ‘Ga jij nog maar even lekker aan het werk,’ zeg ik. ‘Ik wacht hier wel tot het tijd is.’

Ik ga een poosje zitten lezen, en één voor één druppelen de collega’s binnen. Ik word enthousiast begroet.  Hè wat is dit fijn. Ik voel een vreemde, nieuwe ruimte in mezelf. De presentatie begint. Het gaat over ons nieuwste product. Er wordt gebrainstormd, de stemming is blij en positief.  Ik hoef niks intelligents te zeggen van mezelf, weet ook eigenlijk niks intelligents te zeggen en vermaak me met het aanschouwen van de gemaakte vorderingen en de geestdrift van de collega’s. Ik heb heel voortvarend een flesje bier opengemaakt, en natuurlijk word ik daarvan al gauw twee keer zo moe waarna het gevecht met mijn oogleden begint. Maar wat ben ik blij. Krijg zin om weer mee te doen. En de hoop dat dat weer komen gaat.