Zweetvoeten

‘Mam! Mijn bed stinkt. Naar zweetvoeten.’
Eu. Ja. Dat kan goed zijn kind. De was is netjes op streek maar dat komt wel een heel klein beetje doordat ik de bedden een maandje of twee overgeslagen heb. Wat op het bed ligt zit niet in de wasmand en dus niet in de weg. Maar ja, er zit wel een soort houdbaarheidsdatum aan deze oplossing.
‘Ik zal je bed verschonen man, dat moet nu echt wel even een keer gebeuren.’  Vandaag wordt dat niks, maar morgen na mijn werk moet het wel lukken.

Als ik de volgende namiddag thuiskom, meldt Erik vrolijk: ‘Oh ja mam!  Twan was vandaag hier.’ Dat is leuk, want Twan is zijn vriend uit de brugklas, en hij was hier voor het eerst. Ik heb hem nog nooit gezien en zijn ouders ken ik ook nog niet.
‘Dat is leuk. Was het gezellig?’
‘Ja hoor, het was gezellig.’
‘En wat vond hij van ons huis? Beetje klein zeker?’ Ik trek een gezicht.
‘Uh,’ snuift hij en haalt zijn schouders op met de typerende onverschilligheid van een puber die niet inziet waarom een onderwerp überhaupt ter sprake komt. ‘Nee hoor, weet niet. Maar hij vond mijn bed mooi. Hij wou er in.’ Erik heeft een minikamer waarin op listige wijze toch ruimte is gevonden voor een mooi bureau met een groot werkblad, zijn schoolspullen en andere bezittingen, zijn garderobe, een vitrinekast met zijn schatten en een zithoek met tv. En zijn bed. Alles op maat gemaakt door papa en ome Joep.

‘Maar ik heb gezegd: Ik zou het maar niet doen! Mijn bed stinkt naar zweetvoeten!’ Jammer. Ik stel me Twan voor aan het avondeten met zijn ouders en zijn broers.
‘Zo, hoe was het bij Erik,’ vraagt zijn moeder geïnteresseerd, want moeders vinden dat soort dingen leuk. ‘Oh gezellig hoor,’ antwoordt Twan. ‘Beetje klein huis. Erik heeft een tof bed. Maar ik mocht er niet in van hem. Hij zei dat het stinkt als de neten.’ De moeder van Twan trekt geschrokken haar wenkbrauwen op. ‘Oh,’ zegt ze. ‘ Echt? Nou beter niet dan hè.” En ik stel me voor hoe ze in haar aardappels prikt en voor zichzelf uit mijmert over wat voor gezin wij zijn dat Erik in een bed moet slapen dat stinkt als de neten. Niet echt een aanbeveling. Over een onuitwisbare eerste indruk gesproken.

Maar hey, de kans is best groot dat het gewoon zo ging. Dat de moeder van Twan vroeg: ‘En, was het gezellig bij Erik?’ En dat Twan antwoordde: ‘Ja hoor, best.’ Waarop hij nog een hap nam en het gesprek gladjes overging op de wortelkanaalbehandeling die de vader van Twan had uitgevoerd bij patiënt X. Ik denk dat het zo gegaan is, want de ouders van Twan begroetten ons allerhartelijkst toen we ze ontmoetten tijdens de brugklas-kookworkshop enige weken later.

Dit was een maand of wat geleden. Inmiddels hebben we het beddenprobleem opgelost. Onder luid protest van de kinderen lanceerden we het volgende plan van aanpak. In het weekend van week 1 gaat het beddengoed van de kinderbedden in de was, in week 2 dat van ons eigen bed. Leon is zaakverantwoordelijk en de kinderen halen hun eigen bed af en stoppen zelf het beddengoed in wasmachine en droger. Dat blijkt goed te doen. Als je de X-box kunt reanimeren en de mobiele telefoon van opa kunt installeren, dan kan het bedienen van de wasmachine toch eigenlijk geen probleem zijn. Het heeft me verbaasd hóeveel ruimte het me oplevert dat deze op zich beperkte taak me uit handen is genomen. Het maakt echt verschil, heel fijn. En Twan mag nog eens langskomen. Als hij durft.