Anders afgesteld

‘Tjeempie, nu ben je helemaal zwart onder je ogen,’ zegt Leon bezorgd en hij kijkt me aan alsof het nu dan toch echt definitief de verkeerde kant op gaat met me.
‘Huh?’ zeg ik, ondertussen de interne registers afspeurend naar wat er aan de hand kan zijn en dan moet ik lachen. ‘Oh joh, nee, dat is mascara.’ Een paar weken geleden heb ik mijn make-up uit het vet gehaald. Niet meer gewend dat het iets uitmaakt, zal ik me wel uitgebreid in de ogen hebben gewreven, zodat ik er nu uitzie als Robert Smith in zijn hoogtijdagen. Het is typerend voor ons referentiekader dat Leon eerst denkt dat ik onwel geworden ben, voordat hij andere, meer voor de hand liggende conclusies trekt.

Onze afstelling is in de afgelopen anderhalf jaar veranderd. We zijn een beetje kankergedeformeerd geraakt zeg maar. Waarschijnlijk zit er een stuk minder kanker in mijn lijf dan anderhalf jaar geleden (en hopelijk zelfs niks meer), maar mijn beleving is tegenovergesteld. Anderhalf jaar geleden dacht ik (bijna) nooit aan kanker. Nu zit mijn realiteit er vol mee.

Verbaasd lees ik op een doordeweekse middag vanuit mijn ooghoek de kop van een artikel: ‘Acht tips voor een jeugdige uitzaaiing.’ Nou, díe tips hoef ik niet, denk ik. Het duurt twee keer opnieuw kijken voor ik  zie wat er echt staat. En ik moet ik me tegenwoordig bij de gewoonste dingen afvragen of je er kanker van kunt krijgen. Ik heb daar vooral last van met groenten en fruit. Uitbannen kan niet. Alles bio is voor ons budgettair niet te doen. Maar hoe goed ik ook was, schrob en spoel, ik blijf niet geloven dat ik de bestrijdingsmiddelen er met een beetje kraanwater af kan krijgen. Irritant.

En sinds ik De hormoonfactor van Ralph Moorman heb gelezen zie ik overal xeno-oestrogenen, kankerverwekkende chemische verbindingen die op allerlei manieren ons voedsel belagen. Daardoor kan ik niet eens meer helemaal onbezorgd mijn watertje drinken. De bekende xeno-oestrogenen (bijvoorbeeld uit de urine van pilgebruiksters) schijnen tegenwoordig wel aardig uit ons kraanwater gefilterd te worden. Maar er ontstaan steeds weer nieuwe soortjes en die laten we dan weer vrolijk rondzwemmen. Yuk.

Het beste drink je bronwater. Maar dan wel uit een glazen fles, want ook petflessen geven chemische verbindingen af aan het water. Olie in plastic flessen is helemaal de pest, lees ik bij verder onderzoek. En zo transformeert mijn gezonde, eat all you can extra vierge olijfolie toch weer tot een bedreiging voor de volksgezondheid. Fantastisch. Wist je dat er zelfs een merkteken is waaraan je de kwaliteit van het plastic kunt aflezen? Onderop elke fles staat een driehoekje met een getal. Het is echt zo, ik heb het gecheckt. Hoe hoger het cijfer, hoe giftiger de fles. In Nederland is dit cijfer, godzijdank, eigenlijk altijd een 1. My God! Ik had geen idee! Hoe heb ik me ooit zonder deze kennis staande kunnen houden in deze wereld! Interessante vraag, nu je hem zo stelt. Je ziet wat er van gekomen is: kanker. I rest my case.

Ja. En als je dan niet uitkijkt, verpest je, terwijl je zo je best aan het doen bent,  ondertussen met al dat gezenuw ongemerkt dat prachtige leven waar je zo op gesteld bent en waar het uiteindelijk allemaal om te doen was. Moet je voor de grap eens nog je kinderen aan the mix toevoegen. Kan je helemaal wel inpakken Natuurlijk is de enige conclusie dat je zo niet in het leven kunt gaan staan. Ik tenminste niet. Let op, maar tob met mate, zoiets zal de truc wel zijn. Of misschien beter gezegd: Geniet, maar was je groenten. Weet ik veel. Ik heb echt niks met kanker. Het is zo a-rielekst man. Opdringerig en a-rielekst.