Het is een gek idee. Als ik mijn medicijnen niet kreeg, dan ging ik misschien wel hartstikke dood. Ik ben gewend aan de antidepressiva. Als ik die niet krijg, dan is dat heel onaangenaam, maar dood ga ik niet. Het wordt er wel errug ingewikkeld van, dus ook daarbij vroeg ik me voorheen wel eens af: wat nu als de oorlog uitbreekt, en de medicijntoevoer stopt? Dan wordt het niet zo lekker voor me. Je bent er toch maar mooi afhankelijk van voor je goede humeur.
Dat geldt natuurlijk voor heel veel dingen die in onze luxe wereld goed voor mekaar zijn: als ik bijvoorbeeld een tijdje niet poets met mijn Elmex Sensitive, dan verrek ik na een paar weken van de pijn in m’n tanden. Je staat er niet bij stil, maar stel je toch voor dat dat je dagelijkse realiteit is. Daar wordt het hele leven een stuk minder geinig van, dat kan ik je wel vertellen. Dan kun je wel een paracetamol nemen, maar stel je toch eens voor, dat die ook niet meer door de IS-blokkade kwamen. Hoofdpijn? Jammer joh. Groeipijn? Helaas, dat wordt een nachtje joelen kind. Oorpijn? Even een weekje op je tanden bijten. Ons blijft een hoop ongemak bespaard met al deze prettige vindingen. Maar goed, van pijn (fysiek of psychisch) ga je niet dood. Je zou het misschien na een tijdje wel heel graag willen. Maar dat is een ander verhaal.
Van de tamoxifen hangt toch iets meer af. Af en toe gebeurt het dat ik ineens denk: ik doe het er toch wel goed mee? Dan moet ik even naar het keukenkastje lopen en het etiket lezen. Ja, het staat er echt: tablet, 20 mg, 1x daags. Stel je toch voor dat het voorschrift was twee per dag en dat ik die instructie niet goed opgeslagen had ofzo. Dat is helemaal geen onrealistisch scenario. Ik hoor tegenwoordig maar de helft van wat er gezegd wordt en de andere helft kan ik niet onthouden. Dan zou ik al die tijd de helft te weinig in hebben genomen. En zouden de zwervende kankercellen maar half aangepakt worden, omdat ik even niet had zitten opletten toen de dokter vertelde wat de bedoeling was. En daar merk je niks van, want dat is het leuke van kanker. Nee, dan een depressie. Daar heb je tenminste echt last van. Ok dus, alles in orde. niks aan de hand, het gaat goed met de tamoxifen.
En de prednison. Als ik die niet kreeg, ging ik dus waarschijnlijk gewoon dood aan een opgevreten long. Want aan longontsteking ga je gemakkelijk dood als je er niks aan doet. Voor de uitvinding van de antibiotica was longontsteking doodsoorzaak nummer één onder de wereldbevolking. En antibiotica doet het niet bij deze ontsteking. Als je die kleine witte pred-pilletjes ziet, dan is het moeilijk voor te stellen dat ze zo’n verschil maken. Kleine rotpilletjes, groot effect. Ook dit etiket moet ik regelmatig even ter geruststelling checken. En de pillenstrips zelf, want ik heb twee verschillende doseringen in huis en het apothekersrobotje had er zo’n potje van gemaakt… Zou ik wel elke morgen de goeie pakken? Want het moet wel over gaan. En niet weer terugkomen.
Als je hier allemaal bij stil staat, dan is dat rare shit om over na te denken. Niet zo gek dat de farmaceutische industrie een poel des verderfs is. Te grote belangen, te veel macht. Ik denk dat er lelijkheid gebeurt die je voorstellingsvermogen ver en ver te boven gaat. En het draait natuurlijk allemaal om de cold hard cash. Maar tegelijkertijd is het de redding van velen. Zoals ik. En dat is dan weer heel mooi. Ook voor de kindertjes enzo. Dus zolang de oorlog niet uitbreekt, komt het waarschijnlijk wel goed met mij. Eigenlijk ben ik een bofferd toch. Of niet soms.
Bugfixing life 