Of juist een goed teken?
De gele paprika in mijn groentepakket is versnottificeerd. Die moet eruit. Veel gehannes met een schaal, een vergiet, afspoelen onder de kraan en vervolgens de hakmolen van de staafmixer. Mm. Beetje nat, iets minder water straks door de lasangesaus.
Eerst het gehakt in de hapjespan. Plastic wil niet los van het bakje. Rats, oh toch. Flop, 250 gram biologisch half-om-half op de keukenvloer, die niet echt schoon is. Ik ga dit toch echt niet weggooien, dat is te erg. Een zeef, en onder de kraan ermee. Leentje mag de grond aflikken.
Mm. Het gehakt wordt heel apart als je het onder de kraan houdt. Hup, in de pan hoor. Oh kijk, het schuimt. Nu de natte groente er maar bij. Borrel de borrel. Sausmix, niet te veel water nu. Goed zo. Aan de kook brengen en even laten pruttelen. Kan ik nu naar het borskankerforum, verhaaltje typen. De tijd vliegt hier hè. Shit, wat ruik ik? Ah nee hè, aangebrand! Hoe krijg ik het voor elkaar, die natte zooi! Heb ik mijn pillen wel ingenomen vanochtend? Nigella Lawson is in geen velden of wegen te bekennen in elk geval.
Ff kijken, wat zal ik. Wat nog los is van de bodem doe ik over in een andere pan. Gut, het wordt wel steeds minder. Ik kom lasagnebladen tekort én ik heb te weinig saus. Gelukkig bleef Jim uiteindelijk toch niet bij ons eten. Dan hebben we er alleen zelf last van. Ruim een half uur na etenstijd staat alles op tafel. Komt net mooi uit nu Leon ook te laat is… Het gaat best. Het is een beetje zompig, dat wel. En alles voelt eventjes als vanouds.
Bugfixing life 