‘Zo. Nu heeft mama 1.800 nieuwe vriendinnen,’ zeg ik tegen de kinderen terwijl ik mijn laptop van me afschuif. Ik heb me zojuist voorgesteld op de borstkanker lotgenotengroep op Facebook. En direct laten de lotgenoten van zich horen: poeng, poeng, poeng zegt de laptop steeds zachtjes. Elke poeng is een ‘Lotje’ die welkom zegt of die mijn bericht leuk vindt. Het voelt fijn en saamhorig.
De lotgenoten Facebook-groep is een drukbezochte groep met 1.863 leden. Ik ben relatief nieuw op Facebook en met het ‘groepsgebeuren’ ben ik nog helemaal niet bekend, dus het is even afwachten wat ik hier ga vinden. Eerst schrik me al kapot omdat ik mijn voorstelbericht in het nieuwsoverzicht terugzie. Heb ik nu aan al mijn vrienden en de vrienden van hun vrienden uit de doeken gedaan wat ik in deze besloten Facebook-groep kom doen? Dat was niet de bedoeling! Snel haal ik het bericht weer weg, tot ik heb uitgezocht dat de berichten, hoewel opgenomen in het nieuwsoverzicht, niet zichtbaar zijn voor Facebookers buiten de groep. Fjiew, dat valt dan weer mee. Was me dat even schrikken.
Ik zat nooit op Facebook. Ik kon mijn ‘echte’ leven al nauwelijks bijhouden, laat staan dat ik nog een Fake-book moest beheren, vond ik altijd. Want geef toe, er is een hoop fake, op Facebook. Nou ja, fake in die zin, dat bepaalde delen van ieders leven chronisch onder- of juist overbelicht worden. Maar goed, toen kreeg de moeder van Leentje een nieuw nestje en wilde ik wel heel graag meekijken en zo belandde ik toch op Facebook. Ik was verbaasd over het gebruis en geborrel in het nieuwsoverzicht. Mijn God, wat een drukte. Al die mensen die allemaal dingetjes de lucht in slingeren, al die verschillende leventjes in de mierenhoop… ik vond het nou niet direct prettig. Ik was eerder een beetje overweldigd door wat ik allemaal op me af zag komen en langs zag vliegen.
Maar toen kwam de prednison, waarna ik in licht manische toestand 500 vrienden uitnodigde. En zo kwam ik tot de ontdekking dat er ook veel te halen valt op Facebook en dat ik Facebook eigenlijk ook heel erg leuk vind. Wat ik niet zo had verwacht, was dat het ook in mijn ‘echte’ leven iets toevoegt. Ik krijg meer informatie over wat er in mijn directe omgeving speelt en over wie wie is. Ik leer de mensen toch beter kennen, en omdat je zo makkelijk contact maakt gebeurt dat ook. Ik vind het vooral heel leuk om te zien waar ieders passie ligt. Zo zie ik een leidinggevende van één van mijn vroegere vakantiebaantjes die een coachingsbedrijf met therapiehonden is begonnen en ontdek ik dat de vader van een van Eriks klasgenoten in de oosterse sieraden zit en net een nieuwe winkel heeft geopend. Nooit geweten, leuk!
En, niet te vergeten, Facebook geeft jezelf een makkelijk platform om je eigen boodschap uit te dragen. Een aantal keren deelde ik een blogpost en daar kwamen dan toch weer een hoop reacties op. En als ik dan merk dat er mensen zijn die iets hebben aan wat ik opschrijf, ook al zijn het er maar een paar, dan maakt me dat ontzettend blij.
Ook bij de lotgenoten vind ik het leuk. Mijn eerste indruk is, toch wel weer: jemig wat is het hier druk. Mijn laptop poengt er lustig op los, steeds weer nieuwe likes en berichtjes in reactie op mijn voorstelbericht. En dat voelt dus ook wel heel erg aan als een warm bad. Een van de eerste gesprekjes die ik voer gaat er over dat de borstkanker natuurlijk kl*te is, maar dat het wel heel mooi is om op plekken als deze te komen en getuige te zijn van die hele mooie kanten van het mens-zijn: elkaar steunen, helpen, informeren en contact maken. Het is heerlijk om onder zusters te zijn (er zijn ook broeders, maar die heb ik nog niet gezien in de groep), die aan een half woord genoeg hebben. Je weet dat je begrepen wordt, dat iemand weet waar je het over hebt, zonder dat je het allemaal uit hoeft te leggen.
Zo’n groep onderhouden is voor de beheerders nog wel een hele klus. Ik lees in de introductie dat het onderwerp ‘natuurgeneeswijzen’ inmiddels een subject non grata is. Dat item leidde tot al te verhitte discussies. Ja, je hebt natuurlijk toch te maken met 1.800 (voornamelijk) vrouw die toch als een soort organisch geheel meebewegen op de golven van wat er in de groep gedropt wordt. Op een dag plaatst iemand een bericht uit het AD. Het gaat over nut en noodzaak van het bevolkingsonderzoek borstkanker. Maar omdat het zo ingedikt en kort door de bocht geschreven is, lijkt het of de boodschap is dat je kleine borstkankertumoren eigenlijk helemaal niet hoeft te behandelen, of zoiets. Direct allemaal lotgenoten in verwarring. En onmiddellijk andere lotgenoten die orde in chaos komen scheppen door aan te geven dat je vooral naar je eigen oncoloog moet luisteren. Anderen een beetje boos, vragen of mensen goed na willen denken voor ze een bericht plaatsen.
De plaatsster van het bericht voelt zich bezwaard en zegt: ‘Sorry, ik dacht dat het misschien een doorbraak was.’ Ik voel me geroepen om haar gerust te stellen, en zeg dat ik het juist goed vind dat dingen hier tegen het licht gehouden worden. Liever hier met de ‘Lotjes’ de voors en tegens bespreken dan in je eentje piekeren op de bank of in discussie met mensen die geen idee hebben en weer denken dat borstkanker thuishoort in het rijtje verkoudheid, keelontsteking en schimmelnagels. Uiteindelijk plaatst één van de groepsleden met veel kennis van zaken een uitgebreide uitleg met achtergrondinformatie en gaat de storm weer liggen. Ja, en ik vind dat dus prachtig. De goede kanten van het mens-zijn. Eén van de hoofdbestanddelen van de reden waarom we volgens mij hier op aarde een tijdje rond mogen wandelen: het verrijken van ons eigen leven en dat van de ander.
Alles wordt door de lotgenoten zo actief leuk gevonden, dat ik zelfs een beetje onzeker wordt als er eens niemand een like geeft onder mijn geklets. Komisch, dat voelt dan toch een beetje als een actieve dislike. Heb ik iets verkeerds gezegd? En ik moet vreselijk lachen om alle reacties op een bericht van een slapeloos Lotje, vind ik allemaal leuk en dan bedenk ik dat het misschien lijkt of ik het leuk vind dat ze niet kunnen slapen en moet ik dat weer even rechtzetten. En dat vinden de slapeloze Lotjes dan weer leuk.
Er wordt dus veel gelachen. Er is iemand getrouwd, iemand plaatst een bericht over haar hond waarna er een enorme stroom op gang komt van prachtige berichten over onze huisdieren en hoe ze ons door de moeilijke tijden heen helpen. Natuurlijk zet ik Leentje en Mara er ook bij. Maar er is ook verdriet, natuurlijk. Een hoop lichamelijk afzien en lijden, en het omgaan met alle onzekerheden en angst. En ja, de eerste overlijdensberichten kom ik ook direct al tegen. Want wij ‘Lotjes’ zoals de lotgenoten hier door velen genoemd worden, hebben nu eenmaal gemiddeld genomen een wat kortere houdbaarheid dan de rest van de Nederlandse bevolking. En dat is wel echt heel erg naar. En onwerkelijk. Rust zacht, lieve Lotjes. Ik ben jij en jij bent ik. Hug.
Bugfixing life 