Randverschijnselen

Afgelopen vrijdag heb ik me even bij laten werken. Ik wilde me niet de hele kerst bezighouden met de vraag of ik dinsdag wel goed onder dat apparaat gelegd kon worden. Ik ben van mening dat je het medisch personeel vooral niet moeilijk moet maken. Het lijkt me dat dat de behandeling ten goede komt. Daarom lig ik stil en doe ik zo goed ik kan wat ze vragen. Zodat zij makkelijk kunnen werken en ik krijg wat ik nodig heb.

Het bezoek aan het ziekenhuis verloopt opgewekt. Eerst kom ik de man van de koffiesupplies tegen met kar inclusief dennengroen en een rendierhoofd. Echt: Wauw. Ik zeg iets van de strekking van: ‘Goedemorgen, wat bent u mooi vandaag.’ Hij bedankt me beleefd en ik loop door naar de balie.

‘Ik wil me graag bij laten schilderen voor de feestdagen,’ hoor ik mezelf zeggen tegen de mevrouw achter het loket en ze grijnst. ‘Ik meld je aan. Ze zijn nog even bezig, als je plaats neemt in de wachtkamer word je zo geroepen.’ Maar ik heb nog een missie, ik moet iets regelen voor de zorgverzekering. Ik heb een heel ingewikkeld formulier (Dory) ingevuld voor het declareren van de reiskosten (nadat ik het eerst online heb opgespoord ook nog), en ik heb een stempel nodig. Ik weet alleen niet of ik het goed gedaan heb, want het formulier wil mij in een stramien persen waar de werkelijkheid niet zo lekker in past.  ‘Ok,’ zegt de mevrouw achter de balie, ‘Ik zoek het voor je uit en dan kom ik bij je terug.’

De radiologisch laborant bevestigt dat ik mijn markeringen niet over de kerst heen getild had gekregen. Heel goed dat ik ben langs gekomen. Bij terugkomst aan de balie blijkt het verkrijgen van de stempel nog niet afgerond. ‘Wij mogen alleen tekenen voor het bestralingstraject. Ik heb even gewacht met de afwerking om te horen of je eerst nog informatie in wilt winnen bij je zorgverzekering.’  Ik besluit, nu ik hier toch ben, om een bezoekje te brengen aan de Interne. Ik blijf moedig en weerhoud mezelf van fatalistische gedachten over de bureaucratie. Het raadplegen van de afdeling Interne geneeskunde blijkt een goede ingeving, want hier kunnen ze wel voor de hele behandeling tekenen. Klats boem klaar, denk ik verbaasd, want ik had me ingesteld op een aanmerkelijk ingewikkelder procedé. Ik heb van de week vooraf serieus overwogen of het sop de kool wel waard is. Want het is een lastig klusje dat me, nadat mijn eigen risico is opgegaan en na aftrek van een eigen bijdrage van 98 euro, waarschijnlijk 37 cent gaat opleveren. Om verschillende redenen heb ik besloten er toch maar voor te gaan.

’s Ochtends voor vertrek heb ik gebeld met de zorgverzekering. De laatste keer dat ik dat gedaan heb, belde ik met de debiteurenadministratie. De betreffende medewerker had mij als hondstrouwe klant zo getalenteerd te woord gestaan dat ik na afloop van dat gesprek zwoer dat dit het laatste jaar bij deze verzekeraar was geweest. Maar doordat de kanker zich geopenbaard heeft, zijn de verzekeringsmaatschappij en ik nog een poosje tot elkaar veroordeeld denk ik.

Toen ik ziek werd, heb ik me voorgenomen niet meer te klagen over verzekeraars. Van klagen wordt de wereld over het algemeen niet beter, en ik heb de verzekering in deze periode hard nodig. De zorg die ik krijg is indrukwekkend. Het is onvoorstelbaar dat het kan. Ik zou wensen dat alle mensen in de wereld net zoveel toegang hadden tot zorg als ik. Desalniettemin is het even wennen voor iemand die altijd graag verkondigt dat verzekeraars allemaal maffiosi zijn. De afgelopen jaren heb ik me met enige regelmaat hardop af gevraagd waarvoor ik eigenlijk de premie betaal als er wéér iets niet in aanmerking bleek te komen voor vergoeding door mijn best wel prijzige aanvullende verzekering of bleek van het eigen risico betaald te moeten worden.

‘Eigen risico, eigen bijdrage, eigen verantwoordelijkheid,’ luidt een geliefd spreekkoor van Leon en mij. Waar is de menselijke maat gebleven, zeggen we er graag achteraan. Ter illustratie: Collega Donald constateerde in de weken na de biopsie geamuseerd dat ik me alleen maar druk leek te maken over het gat dat op de valreep van 2016 in mijn eigen risico werd geslagen, en niet over de uitslag van het onderzoek. Goed, niet meer klagen dus, waarbij ik absoluut geen afstand wens te nemen van mijn standpunt dat het sterft van de graaiers in de wereld en dat de mensheid nog wel een slagje te maken heeft voor we met z’n allen begrijpen dat het succes van de groep bepaald wordt door het succes van alle individuele leden. Mm. Je hoort al dat ik hier nog wel een postje of twee, drie over uit kan wijden. Ik reset mezelf nog even voor ik het nummer draai en zet de telefoon op de speaker.

Het begint niet geruststellend. Ik wacht een uitgebreid menu af met alle opties waar ik natuurlijk niet voor bel, met als conclusie dat ik ‘9’ moet toetsen voor de categorie overige vragen. Ik toets 9. ‘Wij hebben geen geldige keus ontvangen,’ zegt de computer. Ik zucht, nee hè. Erik kijkt op. ‘Wat is er mama?’ vraag hij. ‘Och,’ zegt Leon zuur, ‘ze proberen ons af te schrikken door het zo ons zo lastig te maken dat we opgeven, zodat ze ons geen geld hoeven te betalen.’ ‘Echt?’ vraagt Erik ongelovig. ‘Nee hoor,’ zeg ik. Ik druk nog een keer op de 9. ‘Wij hebben geen geldige keus ontvangen,’ herhaalt de computer, zijn hart zo koud als ijs. Grrr. 9999999 9999! toets ik. 9!!! #! Het heeft er alle schijn van dat het aan het hekje ligt (Dory), want nu krijg ik een mevrouw aan de lijn. Zij is een levend reclamebord voor de verzekeraar. Ze is ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Bijzonder menselijk en zich duidelijk bewust van mijn shittige situatie. Ze beantwoordt mijn vragen met de nodige voorzichtigheid en wenst me een voorspoedig herstel.

Later die ochtend neem ik afscheid van de baliemedewerkster bij de Interne. ‘En succes hè, bij de behandeling verder,’ voegt ze me zachtjes toe in het voorbijgaan. Ik voel me gedragen, geholpen en vrolijk. De ochtend viel reuze mee.