Ik heb een tijdje niets geschreven. Nou, dat is niet helemaal goed gezegd, ik ben al twee keer overnieuw begonnen aan een post, maar werd daarbij steeds weer ingehaald door een nieuwe realiteit. Het is momenteel erg zoeken naar wat ik wil zeggen. Inzichten, gevoel, gedachten en gebeurtenissen tuimelen de hele dag steeds maar over elkaar heen. En ik kan geen keus maken welke ik eruit zal pakken. We doen maar een rondje stand van zaken.
De niet-borst
De operatie is woensdag a.s. zeven weken geleden uitgevoerd. Ik moest natuurlijk even tellen op de kalender om deze mededeling feitelijk juist boven tafel zien te krijgen en was verbaasd: nog geen twee maanden zijn voorbij gegaan, zo kort nog maar! Het voelt als een half jaar.
De beweeglijkheid van mijn rechterarm neemt nog steeds toe. Daarvoor moet ik wel iets doen, ik oefen zo’n zes keer per dag. De spieren in en rond de oksel op de borst en langs de rug, en aan de voorkant langs mijn ribben tot aan mijn middenrif, voelen daarbij als een stramme hamstring die flink gestretcht wordt. Niet pijnlijk, wel gek. Als je niet oefent, kunnen de pezen gaan verkleven met ander weefsel. Dat lijkt me totaal niet handig, dus ik doe goed mijn best. Wie immer.
Het was natuurlijk een onmogelijke opgave voor me om er op gezette tijden te denken, vandaar dat het in het begin voortdurend fout liep en ik na zessen alle oefeningen van de hele dag nog moest doen. Deze werkwijze is zonder meer af te raden, want de stijfheid die er in de uren ervoor is ingetrokken, krijg je er nooit in één ronde uit. Korte sessies verspreid over de dag, dat is wat je wilt. Schoonzus Cindy wees me op, je verzint het niet, mijn mobiele telefoon. Misschien een idee om er een paar herhaal-alarmpjes in te zetten. Zo’n onwaarschijnlijke oplossing had ik natuurlijk nooit zelf kunnen bedenken in mijn nog immer voortdurende Dory-toestand. Zo gezegd, zo gedaan en vanaf dat moment loopt het trainingsschema goed. Om de haverklap begint de mobiel allerlei prachtige klanken uit te stoten, want ik heb natuurlijk de meest inspirerende tonen opgezocht en ja, allemaal verschillende om het leuk te maken.
Die alarmen hebben als bijeffect dat het hele gezin, inclusief hond, opspringt als er weer eentje afgaat, en als een malle allerlei vergezochte armbewegingen en dansjes begint te doen, onder het opzeggen van teksten als: ‘Oh, mijn oefeningen! Ik moet even mijn oefeningen doen hoor!’ Dit is soms hilarisch, en ik heb al gedreigd stiekem opnames te maken en die op mijn blog te zetten om ze te straffen voor het belachelijk maken van een gekwelde patiënt.
De wond geneest steeds verder en de snede wordt dunner en minder bloody van uiterlijk. De irritante zenuwpijnen zijn helemaal verdwenen en het gebied waarin de huid gevoelloos is, krimpt langzaamaan en begint zich iets meer te beperken tot de zone van de geamputeerde borst.
Tsja, ik had willen vervolgen met een verslagje radiotherapie en hormoontherapie, maar de tijd en ruimte zijn wel zo’n beetje vol. Daarover een volgende keer meer, die houden jullie van me tegoed.
Bugfixing life 