Rondje stand van zaken deel III

Hormoontherapie

Ik ben begonnen met de hormoontherapie op 2 januari. Eigenlijk is hormoontherapie anti-hormoontherapie. Het soort kankercellen dat bij mij gevonden is, lust graag oestrogenen, en die gaan we ze afpakken. Het middel dat ik hiervoor inneem heet Tamoxifen. De oestrogeenproductie gaat gewoon door, business as usual. Maar het medicijn zorgt ervoor dat het lichaam geen oestrogeen meer op kan nemen. Ja, en dat geeft natuurlijk gedonder in de glazen. Want je lichaam gaat zich gedragen alsof het in de overgang raakt. Plus misschien nog wat andere protestuitingen doen. Het wordt een rommeltje daarbinnen, de boel raakt van de rel. En ik merk dat ik dat wel moeilijk vind om te aanvaarden.

Ik heb me zitten afvragen waarom ik me zo druk maak om die bijwerkingen, want normaal ben ik daar niet zo van. Toen ik antidepressiva ging slikken, heb ik de bijsluiter niet eens gelezen. Zo kon het drie jaar duren, voor ik er bij toeval achter kwam dat de tien kilo die ik er min of meer van de ene op de andere dag had bij gekregen, een gevolg was van mijn happy pills. Mijn motto is sindsdien: liever blij en dik dan dun en chagrijnig.

Het grote verschil tussen een depressie en kanker is dat ik van die eerste nogal last had en van die tweede helemaal niet. In het eerste geval was ik zeer gemotiveerd om het medicijn in te nemen. En omdat ik onmiddellijk zo opknapte, nam ik alles wat ik toe kreeg (voornamelijk kilo’s) er zonder morren bij. Het kon me eerlijk gezegd geen klap schelen. Ik wilde verlost worden.

Maar nu heb ik het gevoel dat me iets wordt afgenomen. Het liep allemaal prima, alles deed het. En nu wordt de tent op z’n kop gezet. Kijk, als ik er over nadenk dat ik de kans dat de kanker nog weer eens een keertje oppopt, met 40 tot 50% verklein door het innemen van die pillen, dan sta ik er natuurlijk heus wel achter. Laat ik het zo zeggen: het is voor mij geen optie om het niet te doen.

Maar het is abstract. Ik merk niets van het eventuele goede werk dat de medicijnen doen. Ik merk ook helemaal niets van eventueel stiekem ronddolende kankercellen. Ik wil heel blijven. Geen botontkalking, slappe weefsels, haaruitval, oedeem, gewrichtspijn, spierkrampen, maagklachten, hoofdpijn, zweetaanvallen, slapeloosheid, trombose, baarmoederslijmvlieskanker, een veranderd hoornvlies of een aandoening aan mijn ooglens/netvlies. En al helemaal niet wil ik stemmingswisselingen of een gratis depressie. En toch maar liever ook niet nóg eens tien kilo erbij. Dan ben ik straks dubbeldik én chagrijnig! Wat een afschuwelijke gedachte! En voor degenen die nu misschien denken: ach, die arme Jo die zit thuis te navelstaren en heeft de hele bijsluiter overgetypt: ik heb me beperkt tot een bescheiden bloemlezing van de bijwerkingen uit de categorie ‘Vaak’ en ‘Heel vaak’, met uitzondering van de baarmoederslijmvlieskanker, die krijg je alleen maar soms. Dat zeg ik: Troep.

We gaan het zien. Ik pas me wel weer aan hoor. Het duurt een maand of drie, vier, voor je weet hoe je lichaam reageert op de pillen. Dan staat er weer een afspraak met de internist gepland. Tamoxifen is een veel voorgeschreven middel en heel wat mensen houden het er prima mee uit. Mochten de bijwerkingen de spuigaten uitlopen, dan zijn er nog alternatieven. Op dit moment heb ik vooral last van de misselijkheid, maar die is dragelijk. En er biggelen soms zomaar ineens tranen over mijn wangen. Omdat ik een foto zie van een roos (waar gebeurd!). Of ik moet echt ontzettend snikken omdat ik me ineens zo verdrietig voel. Maar dat is niet erg. Het is wel wat onhandig soms, maar het is geen ongelukkig gevoel. Het is gewoon.. gevoel. Wel mooi eigenlijk.

Ik heb, vanwege mijn tegenzin, uitgebreid gegoogeld op oestrogeen. Oestrogeen speelt een rol in de aanmaak van bepaalde neurotransmitters, van die reuze prettige stofjes zoals serotonine en dopamine. Maar hoe precies, daar zijn ze nog niet helemaal uit. Zo las ik, dat er ook vrouwen zijn die na de overgang een stuk gezelliger worden. En omdat mijn eerste moeilijke deprigevoel stamt uit de puberteit, dacht ik al: wie weet knap ik enorm op van het uitschakelen van mijn oestrogeen. Weet jij veel.