Predni-Jo werkt vanuit huis

Ik ga er voor zitten, aan de eettafel. Ik heb mijn laptop letterlijk afgestoft. Vorige week op kantoor kon collega Jenco, die even wat opknapwerkzaamheden voor me wilde verrichten, door het stof niet meer lezen wat er stond. Dan merk je dus dat je geïsoleerd bent geweest. Niet meer gewend dat er anderen zijn, voor wie je als een fatsoenlijk mens voor de dag wilt komen. Goh, dacht ik. Vies is-ie eigenlijk. Dus thuis heb ik mijn zwarte vriendje even lekker onder handen genomen. En nu, op maandagochtend, blinkt hij me tegemoet.

Ik begin met het aanzetten van de Skype. Na enig proberen (ik heb twee wachtwoorden gevonden, welke is het?) lukt het. Nog geen van de collega’s is online, zie ik. Ik maak een gezellig chatgroepje aan waarin ik mijn directste collega’s op z’n prednisons toeschreeuw DAT IK ER BEN HOOR! Dat is leuk als ze straks inloggen.

Zo. En nu. Had ik bij het fysiek aanwezig zijn op kantoor eigenlijk nauwelijks in de gaten dat ik een half jaar was weggeweest, nu ik in de computer duik is het heel anders. Wat moet ik doen, waar begin ik. Ik moet hier echt even over nadenken voor ik het weet. Oh ja. Mijn externe bureaublad. Ik heb vannacht letterlijk maar twee uur geslapen (evengoed blij, tralala prednison), dus het duurt even voor ik hem zie. Ok, inloggen, dat kan ik nog. Het lukt.

Vol en druk komt mijn bureaublad op me af. Dit doet me wel even wat. Als een soort Pompeï na de Visuvius ligt alles daar onaangeroerd. Mijn to do-lijst van een half jaar geleden, de laatste serie cursussen die ik gaf, projectjes, aantekeningen, mappen die ik niet meer herken. Mijn God, denk ik, wat is er toch allemaal gebeurd. Toen ik met deze dingen bezig was, was er nog niks aan de hand. Tenminste, voor zover wij wisten. Ik voel even goed dat we iets meegemaakt hebben.

Ik besluit niet te kijken. Alle belangrijke dingen zijn overgedragen, de rest kom ik later wel tegen in mijn werkvoorraad. Ik stop alles bij elkaar in een map. Mocht ik iets nodig hebben, dan weet ik waar ik het moet zoeken. Voorlopig voorziet Ton mij van klusjes. Ik hoef nog niets zelf te managen, ik geniet er maar even van.

Mijn eerste huiswerkje is bijlezen. Ton heeft de highlights van de releasenotes voor me bij elkaar geharkt. Drie nieuwe releases zijn er uitgeleverd in de tussentijd, de collega’s hebben niet stilgezeten zie ik. Wonderlijk dat alles gewoon doorgaat hè, ook zonder mij. Alsof er niets aan de hand is. No problem. Ze hebben er bijna niks van gemerkt.

Alles gaat enigszins met hobbels, het automatisme is er helemaal uit. Ik moet zoeken naar alles en kom dingen tegen die eerst heel gewoon waren, maar me op dit moment nauwelijks bekend voorkomen (onze wonderschone IT-terminologie: allemaal namen van dingen waar ik bij denk: Ooohw ja… wat was dat ook alweer?). Maar ik ben blij.

‘Leuk stukje weer, over de arboman,’ skypet Donald. ‘Nog wel even goed nalezen wat je allemaal over me schrijft, dat jouw achterban geen verkeerd beeld van me krijgt hè.’ ‘Geen zorgen,’ zeg ik. ‘Er staat alleen dat je hoofdpijn van me krijgt. Dat begrijpt iedereen best.’ Enthousiast roep ik van alles tegen Donald, tot ik merk dat we in de groep zitten te praten en niet met z’n tweeën. Oow. Sorry jongens. ‘Predni-Jo in actie,’ zegt Donald. Mm. Mij voorlopig nog maar even niet op klanten loslaten lijkt me.

De twee uur gaan snel om. Ik heb mijn huiswerk af. Volgende week ga ik echt iets dóen. Een puzzelen-knippen- plakken-werkje. Benieuwd hoe het me afgaat. So far, so good. Dat was ‘m dan voor deze week. Als ik in de spiegel kijk, is mijn slaapgebrek me goed aan te zien. Ik zie er slecht uit, heb grote, donkere kringen om mijn ogen. Vanmiddag ga ik melatonine halen, want hoewel ik er niet zo’n erg in heb, is het voor mijn lijf natuurlijk gewoon een zware belasting, dat slaaptekort. Ik moet lief voor haar zijn, goed op haar passen. Door het gestuiter ben ik dat de afgelopen tijd een beetje vergeten. Ik heb toestemming van het ziekenhuis, melatonine bijt de werking van de tamoxifen niet. De lunch maak ik niet meer mee. Als de kinderen tussen de middag thuis komen lig ik keihard te slapen.