Quasimodo slaapt uit

Ik doe mijn ogen open en kijk op de wekker. 8:58 uur, jammer. Ik moet nu, op dit moment, bij de fysio zijn. Ongelooflijk. Ik heb gisteren geen wekker gezet want ik ben meestal zo tegen zessen wel wakker. Ik strompel slaapdronken de trap af. Ôh, wat is dit lekker zeg, wat heb ik geslapen! Op het toilet kijk in de spiegel. Mijn gezwollen prednison-hoofd is op fascinerende wijze gevouwen tot een soort van Quasimodo-masker, echt heel bijzonder. Ik heb echt keihard geslapen. Ik wandel de woonkamer in en begin het nummer van de fysio te zoeken. Dat wordt namelijk niks meer, voor ik in de plooi getrokken ben is de tijd daar wel zo’n beetje om. Snel schakelen en inlopen op onverwachte achterstanden behoort momenteel niet tot mijn mogelijkheden.

Erik heeft zich zojuist met zijn telefoon languit op de bank geïnstalleerd, ik ga op de grote stoel zitten. ‘Maham,’ begint hij, zonder op te kijken van scherm, ‘Ik vind het zó jammer dat… Hé!’ vervolgt hij met de verontwaardiging van iemand die nog zonder al te veel reflectie in de onwrikbare overtuiging leeft dat het universum zich om hem als middelpunt heen beweegt. ‘Waarom negeer je – ‘ Hij stokt midden in zijn zin en zet grote ogen op, terwijl zijn mond een beetje open blijft hangen. ‘Huh? Wat heb je met je gezicht gedaan?!’
‘Heel erg hard geslapen. Interessant ziet het er uit hè?’ lach ik. ‘Nou ff stil, ik ga de fysio afbellen.’ Niet alleen heb ik deze ochtend onverwacht vrij, ik ben ook nog best wel uitgerust, fantastisch! Het leven lacht me toe. Ik ben helemaal in mijn nopjes. Dit is nou nog es genieten.

Vorige week vrijdag ben ik bij de arboarts geweest. Dat gesprek is, gelukkig, heel prettig verlopen. Hij heeft duidelijk al vaker met kankerpatiënten te maken gehad en kan Leon en mij ook nog een beetje voorlichten. Hij probeert tot me door te laten dringen dat het misschien wel ff duren kan allemaal, wat ten dele lukt. Ik zit toch nog op het vinkentouw om Z.S.M. met hoofdletters weer aan de slag te raken. Hij vraagt wat voor stappen ik neem om vooruit te komen en vindt het een erg goed idee dat ik naar een psycholoog gezocht heb die verstand heeft van somatische ziekten en oncologie.

Verder doet hij nog wat uitspraken waarbij van sommige de reikwijdte pas thuis echt tot me doordringt: ‘Ze zeggen vaak dat het een jaar of vijf duurt voor je weer de oude bent. Voor zover je natuurlijk ooit weer de oude wordt.’ En: ‘Aan mijn verslag voeg ik wat informatie toe voor de werkgever met betrekking tot het verstrijken van het eerste ziektejaar. Ze kunnen van het UWV opdracht krijgen om te onderzoeken wat voor eventuele andere functie je zou kunnen uitvoeren. Maar ik acht dat een dergelijk onderzoek nu niet van toepassing. Je huidige klachten zullen welk werk dan ook onmogelijk maken.’ Pff, da’s lekker. Ongeschikt voor wat dan ook. Inwendig schiet ik er een beetje van in de lach, zo vreselijk klinkt het. Dat eerste ziektejaar is pas over drie maanden om, dat klinkt niet als iets dat voor mij ooit van toepassing zal zijn. We spreken af dat ik mij weer op het spreekuur meld als ik zes weken onderweg ben met de psycholoog.

Omdat de psycholoog in Bergen een wachttijd heeft van twaalf weken, heb ik gisteren het ziekenhuis gebeld om te vragen of zij misschien over een bestandje in oncologie gespecialiseerde zielenknijpers beschikken. De mammacare-verpleegkundige heeft ook eigenlijk alleen de mevrouw in Bergen in de aanbieding, naast een psycholoog in het ziekenhuis. Deze heeft waarschijnlijk wel eerder tijd om mij te zien, afhankelijk van mijn hulpvraag.

Ze vraagt of ik een beetje kan vertellen wat er aan de hand is. Het valt natuurlijk niet mee om to the point te komen met mijn wazige dwarrelhoofd, maar het lukt wel om het enigszins toe te lichten, met de gebruikelijke overdaad aan woorden. ‘Ok,’ zegt ze. ‘Ik heb beeld. Niets van wat je vertelt, komt mij trouwens vreemd voor, hoor. Dit zijn voor mij echt heel bekende klachten van kankerpatiënten.’ Dat is geruststellend om te horen. Ik ben blijkbaar toch niet zo heel raar. De psycholoog zal binnenkort contact met mij opnemen. Dan kunnen we aan de slag om dit hele verhaal te ontrafelen. Ik moet zeggen, ik ben ook wel nieuwsgierig.

Als ik op dit moment zelf een gok moet doen hoe het zit, dan denk ik dat het pure overload is. Een vol herstelschema, een overvol hoofd, gecombineerd met een nog half ziek, door prednison ontregeld en aangeslagen lichaam dat daardoor veel draagkracht mist. Waarmee ik eigenlijk de hoop uitspreek dat het allemaal weer over gaat. Omdat ik geen chemotherapie heb gehad, waarbij blijvende schade aan het zenuwstelsel kan optreden, heb ik meer kans dat mijn problemen van tijdelijke aard zijn, zo bevestigde ook de arboarts.

Ik ben gewoon te snel begonnen, hoe onwerkelijk die uitspraak ook op me overkomt na zoveel maanden. Het is niet alleen dat anderen soms niet kunnen begrijpen wat voor een wissel dit hele verhaal op me trekt. Het lijkt er bij mezelf ook wel niet in te willen dat ik ernstig ziek geweest ben en nogal ver van huis. Apart om zelfs kanker niet helemaal serieus te nemen als reden om voorzichtig met jezelf te doen. Voer voor psychologen, of niet dan?

De nacht die volgt slaap ik weer ouderwets slecht. Ik blijf het grootste gedeelte van de tijd in een soort halve waaktoestand hangen, terwijl mijn lichaam wel stil en zwaar op de matras rust. Gelukkig weinig tamoxifen-krampen en -stuiptrekkingen deze keer, het kan echt beroerder. En ik kan nog een beetje teren op de nacht ervoor. Rustig aan maar weer, rustig aan. Dat ik even vrijgesteld ben van re-integreren verlicht de druk dusdanig dat het allemaal echt wel hanteerbaar is. We gaan proberen optimaal te genieten van de zomervakantie. Als ik maar niet baal van de beperkingen en me niet druk maak dat het niet snel genoeg gaat, gaat het eigenlijk allemaal best wel. Kom op, er zijn echt ergere dingen. En het wordt weer beter, gewoner, makkelijker. Goed onthouden. Keep. It. Cool.